پارلمانتاریزم و مبارزه پارلمانی

 

از رکیک گوئی ها و لهجه لومپنامه " دشنامنامه " میگذریم و نتیجه گیری آنرا از مبحث پارلمانتاریزم و مبارزه پارلمانی بطور خلاصه بیان میکنیم . " دشنامنامه " مدعی است که کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی "  طرفدار مبارزه پارلمانی است و نه طرفدار پارلمانتاریزم به عنوان یک مشی استراتژیک که مشی رویزیونیستی است . " دشنامنامه "  ادعا دارد که " شعله جاوید " این دو مفهوم را یا از روی بد نیتی و یا به دلیل کمبود فهم با هم خلط کرده است . " دشنامنامه " نقل قول هائی از لنین و استالین می آورد تا نشان دهد که آنها و کلا حزب بلشویک طرفدار مبارزه پارلمانی بوده و ازاین عرصه مبارزاتی استفاده کرده اند و لذا در افغانستان کنونی نیز می توان به مبارزه پارلمانی دست زد . ببینیم موضوع از چه قرار است ؟                                             

در سطور قبلی این نوشته گفتیم که عامل تعیین کننده در حرکت های فعلی " آئیژ – نادر و شرکا، " ، موجودیت و فعالیت حزب راجستر شده و تسلیم طلب پارلمانتاریستی است که با تائید پروسه جاری تجاوز و اشغالگری امپریالیستی ، تائید قانون اساسی جمهوری اسلامی افغانستان و کلیت حاکمیت دست نشانده بوجود آمده است و قبل از آنکه حضرات برنامه و تشکیلات سازمانی و پلاتفرم و صفبندی جبهوی به اصطلاح ملی – دموکراتیک شان را بوجود آورند ، در نمایشات انتخاباتی پارلمانی ، ریاست جمهوری و حتی لویه جرگه ئی رژیم دست نشانده شامل گردیده است . آنچه در کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " در دفاع از رفتن به پارلمان نوشته می شود و آنچه را که " دشنامنامه " بنام مبارزه پارلمانی مورد تائید قرار می دهد ، واقعیت عملی و عینی خود را در حرکت های پارلمانتاریستی تسلیم طلبانه این حزب متبلور ساخته و به صورت روشن و واضح نشان داده است . این استرتژی به اصطلاح مبارزاتی با تاکتیکی خوانده شدن صرفا فریبکارانه میشود ، ولی ماهیت استراتژیک آن بحال خود باقی میماند                                                         " دشنامنامه " صریحا می گوید که در افغانستان شرایط عینی و ذهنی و پایه طبقاتی ایجاد

حزب کمونیست مساعد نیست . رهبری و اعضای حزب پارلمانتاریست مربوطه ( همانند تمامی احزاب تسلیم طلب دیگرکه گویا قبلا به چپ تعلق داشته اند ) نیز این گفته را تکرار می کنند ، اما نیم دیگر این جمله را ناگفته نمی گزارند و صریحا بیان می کنند که : " بگذار امپریالیست های اشغالگر افغانستان ویران را آباد نمایند و دراین کشورعقبمانده سرمایه داری و طبقه کارگر را رشد و پرورش دهند و توام با آن دموکراسی را رایج سازند و سطح فرهنگی جامعه را ارتقا دهند . به این ترتیب برای کمونیستها زمینه ایجاد حزب کمونیست و پیشبرد مبارزات کمونیستی فراهم میگردد . "  یعنی برای کمونیست ها تجاوز امپریالیست ها به افغانستان و اشغال این کشور و پرورش یک رژیم دست نشانده مفید است و باعث می شود که در آینده زمینه های مبارزاتی مساعدی برای آنها فراهم گردد . از این نظر آنها شرکت در پارلمان رژیم دست نشانده و حتی شرکت در لویه جرگه ها و تصویب قانون اساسی رژیم را نه راهی برای افشاگری در مورد رژیم دست نشانده و اربابان اشغالگر امپریالیستش بلکه راهی برای تقویت پروسه اشغالگری امپریالیستی و رژیم دست نشانده تلقی می نمایند . " چهره مبارزاتی " فریبکارانه " آئیژ – نادر و شرکاء " این واقعیت ملموس و روشن را نمی تواند بپوشاند .                                                                                           

گذشته از این ها ، کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " به اصطلاح مبارزه برای رفتن به پارلمان رژیم دست نشانده را اهمیت استراتژیک می دهد و صرفا از مبارزه پارلمانی حرف نمی زند .                                                                                                                                                                                                                                         

" کتاب " از مبارزه مسلحانه به عنوان استراتژی نظامی " چپ " یاد می نماید ، ولی بلافاصله یاد آور می شود که " آنهم در صورتی که ایجاب کند " و توضیح می دهد که کدام نیروی سیاسی است که در صورت دست نیافتن به اهدافش از طریق مسالمت آمیز ، به جنگ متوسل نگردد . درینجا در واقع از دو استراتژِی " مبارزاتی " صحبت به عمل می آید : یکی استراتژی غیر نظامی و دیگری استراتژی نظامی . آنچه فعلا در دستور کار قرار می گیرد استراتژی غیر نظامی است که " جبهه " کوشش می کند از طریق آن به اهدافش برسد . ولی اگر از طریق آن به اهدافش نرسید ، آنوقت ایجاب می نماید که مبارزه مسلحانه صورت گیرد و استراتژی نظامی در پیش گرفته شود . " دشنامنامه " نیز این گفته " کتاب " را نقل می کند که : " چپ جنگ طلب نیست ولی کدام نیرو را می شناسید که وقتی از طریق مسالمت به اهدافش نرسیده به جنگ متوسل نشده است ؟ " یعنی اینکه ابتدا باید کوشش کرد که از طریق مسالمت آمیز ( تطبیق استراتژی غیر نظامی ) به اهداف خود دست یافت و فقط پس از آنکه مسلم شد که از این طریق نمی توان به اهداف خود دست یافت می توان به جنگ متوسل گردید . " دشنامنامه " در توصیف این طرح می گوید که : " طرحی است بسیار دقیق و اصولی " . توضیح روشن و دقیق این طرح غیر از این چه چیزی می تواند باشد که در شرایط کنونی راه پارلمان و مبارزه پارلمانی و بطور کلی راه مسالمت آمیز برای دسترسی به اهداف در پیش گرفته شود و کوشش به عمل آید که از این طریق دستیابی به اهداف ممکن و میسر گردد . این استراتژی ، استراتژی مبارزه مسالمت آمیز و استرتژی مبارزه پارلمانتاریستی است و نه صرفا پیشبرد مبارزه پارلمانی به مثابه یک مبارزه تاکتیکی .  " دشنامنامه " در جای دیگری می نویسد : " نویسنده کتاب ، بر حق ثابت کرده است که چپی ها جنگ طلب و جنگ افروز نیستند ؛ ولی وقتی در احقاق حق مردم خود برای تصرف قدرت راه دیگری نیابند به جنگ متوسل می شوند . "  یعنی اینکه راه های مختلفی برای تصرف قدرت قابل جستجو است و در ابتدا قرار است برای یافتن راه  غیر جنگی تلاش و کوشش به عمل آید و اگر چنین راهی ، مثلا  دموکراسی موجود امریکائی در دسترس باشد باید از آن استفاده اعظمی به عمل آورد . ولی اگر این کوشش و تلاش و استفاده از دموکراسی موجود ناکام ماند و بجائی نرسید ، پس از آن توسل به جنگ مجاز خواهد بود .  به این ترتیب توهم راه مبارزه مسالمت آمیز و پارلمانتاریستی دامن زده می شود و مبارزه مسلحانه و جنگ صرفا به عنوان یک راه احتمالی در آینده دور در نظر گرفته می شود .                                                                                                                                                     

یک نکته قابل دقت در کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " ، " قهرمان مبارزاتی " برگزیده آن است که حتی نه یک عضو پارلمان رژیم دست نشانده بلکه یکی از اعضای لویه جرگه قانون اساسی حاکمیت پوشالی و یکی از تصویب کنندگان قانون اساسی جمهوری اسلامی افغانستان است . کتاب در وصف این " قهرمان مبارزاتی " و کارنامه درخشان وی  در  لویه  جرگه  قانون اساسی  رژیم دست نشانده ، چندین صفحه قلمفرسائی می کند و نتیجه گیری اش این است که کار او بیشتر از مبارزات چندین ساله جنبشی که هزاران جانباخته دارد با ارزش و با نتیجه بوده است . بدینجهت " چهره  " مذکور نمونه سازی می شود و به الگوی " مبارزاتی " مبدل میگردد . این کار در واقع ارزش گزاری استراتژیک به " مبارزه  لویه جرگه ئی " و بطریق اولی " مبارزه پارلمانی " است . در واقع به همین جهت بود که در نقد " شعله جاوید " از این کتاب  ، موضوع " قهرمان مبارزاتی کتاب " تحت یک عنوان مستقل مورد توجه و دقت قرار گرفت .                                  

   گذشته از اینها ، در شرایط موجود ، کشور تحت اشغال نیروهای امپریالیست امریکایی و متحدین شان قرار دارد و آنها در طی بیشتر از چهار سال گذشته پروسه شکلدهی رژیم دست نشانده شان را پیش برده اند . آن به اصطلاح انتخاباتی که برای لویه جرگه اضطراری ، لویه جرگه قانون اساسی ، ریاست جمهوری و پارلمان رژیم دست نشانده پیش برده شد ؛ قانون اساسی برای رژیم پوشالی بوجود آمد ، رئیس جمهور آن تعیین گردید و پارلمان آن بوجود آمد ، همه و همه اقداماتی برای تحکیم سلطه امپریالیست های اشغالگر و تکمیل شدن اندام های حاکمیت پوشالی بوده است و نه چیز دیگری . شرکت در هر یکی از این نمایشات امپریالیستی – ارتجاعی اشغالگرانه و خائنانه ملی ، در واقع غیر از سهمگیری در تحمیل انقیاد ملی بر مردمان افغانستان چیز دیگری نمی توانست – و نمی تواند – باشد . چنین حرکت هائی نه تنها در چوکات یک استراتژی پارلمانتاریستی بلکه در قالب مبارزات پارلمانی نیز تسلیم طلبانه است . " دشنامنامه " از شعله جاوید دوره اول نقل قول می آورد که : " پارلمانتاریزم را سلسله جنبانان بین الملل دوم و خائنین دنباله رو معاصر آنها یعنی مدافعین استعمار نوین و سازشکاران کشور های مختلف راه نجات خلق ها دانسته و به رنجبران کشور های  سرمایه داری و خلق های آسیا ؛ افریقا و امریکای لاتین " موعظه " می کنند تا بر اساس این نسخه حتی سوسیالیزم را بسازند . " . اما کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " و " دشنامنامه " نیز مردمان کشور ما را " موعظه " می کنند که ابتدا به پارلمان رژیم دست نشانده نماینده بفرستند و قهرمانان مبارزاتی ای مثل ملالی جویا بیافرینند تا یک تنه بیشتر از کار چندین ساله یک جنبش خونین تن را با بیان چند جمله انجام دهد و توده ها را بیدار سازد ، ولی اگر از این شیوه کار به نتیجه نهائی نرسیدند آن وقت می توانند راه قهر آمیز را در پیش بگیرند .     وقتی گفته شود که اینچنین افرادی دیگر کمونیست ( مارکسیست – لنینیست – مائوئیست ) که هیچ حتی شعله ئی نیز محسوب نمی گردند ، رگ غیرت شان بجوش می آید و به " غاصبین شعله جاوید " لعن و نفرین می فرستند . اینها فکر می کنند که جریان شعله جاوید یک قریه فئودالی است که در راس آن یک ملک قرار دارد و باشندگان آن نه تنها نمی گزارند که کسان دیگری اسپ شان را در خانه ملک ببندند بلکه خود آنها را نیز به قریه راه نمی دهند ! !                                                                                                                                                                             

 چرا می گوئیم که دیگر این افراد شعله ئی محسوب نمی گردند ؟ زیرا که جریان شعله جاوید نه تنها پارلمانتاریزم را بلکه " مبارزه پارلمانی " را نیز رد می کرد و برای یکبار نیز در انتخابات پارلمانی ظاهر شاهی شرکت نکرد . این در حالی بود که در آن زمان کشور حالت مستعمراتی نداشت و تحت اشغال نیروهای خارجی امپریالیستی قرار نداشت ، بلکه حالت نیمه مستعمراتی داشته و از استقلال ظاهری برخوردار بود .                                                                                                                                                                                                         

تازه پارلمانتاریست های کنونی مدام زمزمه می کنند که باید از روزنه های موجود استفاده کرد . در مقایسه با " روزنه " های موجود می توان گفت که در آن زمان دروازه هائی موجود بود و امکان " استفاده " از آنها نیز وجود داشت . اما جنبش دموکراتیک نوین ( جریان شعله جاوید ) نه به راه پارلمانتاریستی رفت و نه حتی به راه استفاده از " مبارزه پارلمانی " ، و بطور قاطعی شرکت در پارلمان شاهی را تحریم کرد .                                                                                                                                                                                                               

اعلامیه " مرگ بر انتخابات سرکاری " دلیل این تحریم را توضیح می داد . اعلامیه روی این موضوع تاکید می کرد که پارلمان بازی و نمایشات انتخاباتی پارلمانی یک حرکت سرهمبندی شده از بالا توسط طبقات حاکمه است تا ماهیت استبدادی حاکمیت شان را ماسک دروغین انتخابی و دموکراتیک بپوشانند و عمر حاکمیت شان را طولانی بسازند . شرکت در این انتخابات در واقع کشانده شدن در این بازی فریبکارانه است . لذا باید این انتخابات را تحریم کرد تا بتوان مبارزات توده ها را بیشتر از پیش بسوی اعتلا و شگوفائی سوق داد .                                                          

جریان شعله جاوید حتی بخاطر اعتراض  به سوی پارلمان نمی رفت و تظاهراتش را همیشه در میان توده ها می برد . به همین جهت بحق مخالفت با انتخابات سرکاری و تحریم پارلمان دولت ارتجاعی به یکی از مشخصه های اصلی شعله ئی ها مبدل شد . کسانی که امروز با این مشخصه و سنت مبارزاتی شعله ئی – آنهم در شرایط اشغال کشور و موجودیت حاکمیت پوشالی دست نشانده – چه با پذیرش پارلمانتاریزم و چه با پذیرش به اصطلاح " مبارزه پارلمانی " بیگانه شده اند ، واقعا دیگر شعله ئی محسوب نمی گردند ، چرا که در حقیقت امر خود از این صف بیرون رفته اند و در پهلوی پارلمانتاریست های خلقی و پرچمی و تازه پارلمانتاریست های اخوانی و بطور مشخص در صف خائنین ملی و تسلیم طلبان قرار گرفته اند . حساسیت لومپنانه نشان دادن در این مورد خنده دار است . شعله ئی بودن میراث اجداد و نیاکان و امتیاز غیر قابل انتقال نیست که مثل " سادات فاطمی " به هر بدی و کثافتی که آلوده شوی باز هم دستت قابل بوسیدن باشد .                       

     ما در همان مقاله " تسلیم طلبی پارلمانتاریستی " گفتیم که رویزیونیست های " خلقی " و " پرچمی " همیشه شعله ئی ها و مائوئیست ها را برچسپ " بیماری کودکی چپروانه " می زدند و اینک نویسنده یا نویسندگان کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " به آن " حربه " متوسل شده اند . جالب است که " دشنامنامه " نیز به این " حربه " چنگ انداخته است و ضمن چسپاندن بر چسپ بیماری چپروانه به شعله جاوید ، رفتن منسوبین حزب بلشویک به دومای دولتی روسیه را به مثابه یک مدل جهانی قابل تطبیق در افغانستان ، آنهم در شرایط کنونی ، اعلام کرده است . راه گمی ایدئولوژیک – سیاسی اینها در این است که شرایط روسیه امپریالیستی را با شرایط یک کشور تحت سلطه امپریالیزم مثل افغانستان ، آنهم در شرایط اشغال امپریالیستی ، یکی می گیرند ؛ در حالی که تفاوت های کیفی مهمی با هم دارند . بر اساس این تفاوت ها ، موضوع استفاده از تریبون پارلمان در کشور های امپریالیستی می تواند ، و به بیان دقیق تر بگوئیم می توانست ، مطرح باشد ؛ ولی در کشور های تحت سلطه امپریالیزم چنین استفاده ای اصلا زمینه و پایه ندارد . مائوتسه دون در" مسائل جنگ و استراتژی " ( صفحات 325 ، 326 و 327 جلد دوم منتخبات به زبان فارسی ) تفاوت میان شرایط کشور  های امپریالیستی و چین بمثابه یک کشور تحت سلطه امپریالیزم را به گونه ذیل بر می شمارد :                                                                                

" ... در کشور های سرمایه داری ، صرفنظر از دوران فاشیزم و دوران جنگ ، شرایط ازینقرارند : در درون کشور دیگر رژیم فئودالی وجود ندارد ، رژیم دموکراسی بورژوائی برقرار است ؛ این کشور ها در سیاست خارجی خود زیر ستم ملی نیستند ، بلکه بر ملت های دیگر ستم روا می دارند . با توجه به این خصوصیات ، وظیفه حزب پرولتاریا در کشور های سرمایه داری عبارت از اینستکه طی یک دوران طولانی مبارزه قانونی کارگران را آموزش و پرورش دهد و نیرو مجتمع سازد و بدین ترتیب خود را برای سرنگون ساختن نهائی سرمایه داری آماده نماید . مسائلی که در این کشور ها مطرح اند ، عبارت اند از : مبارزه قانونی طولانی ، استفاده از تریبون پارلمان ، اعتصابات اقتصادی و سیاسی ، سازماندهی سندیکا ها و آموزش کارگران . درین کشور ها شکل سازمان قانونی است ؛ شکل مبارزه خونین نیست ( از طریق جنگ نیست ) ..."     " در چین وضع طور دیگری است . ویژگی های چین در اینستکه کشوری مستقل و دموکراتیک نیست بلکه نیمه مستعمره و نیمه فئودالی است ؛ در داخل آن رژیم دموکراتیک مستقر نیست بلکه ستم فئودالی حکمرواست ؛ کشوری است که در مناسبات خارجی خویش از استقلال ملی برخوردار نیست بلکه زیر یوغ امپریالیزم قرار دارد . از این جهت در چین پارلمانی که بتواند مورد استفاده قرار گیرد ، نیست و حق قانونی تشکیل اعتصابات کارگری هم وجود ندارد . در اینجا وظیفه حزب کمونیست علی الاصول این نیست که مبارزه قانونی طویل المدتی را از سر بگذراند تا به قیام و جنگ برسد ... بلکه درست عکس اینست . "    درینجا اساسا کافی است کلمه چین را بر داریم و بجای آن کلمه افغانستان را بگذاریم ، در حالیکه شرایط روسیه امپریالیستی با شرایط افغانستان خوانائی ندارد . به همین سبب است که مثال آوردن از رفتن حزب بلشویک به دومای دولتی روسیه برای توجیه پارلمانتاریزم و حتی مبارزه پارلمانی به مثابه یک امر تاکتیکی در افغانستان نادرست و غیر اصولی است .  " دشنامنامه " اساسا شرایط عینی و پایه طبقاتی مساعد برای ایجاد حزب کمونیست در افغانستان نمی بیند و معنی دقیق این گفته غیر از عدم موجودیت شیوه تولید  سرمایه داری و طبقه کارگربمثابه طبقه تحت استثمار در چنین شیوه تولیدی  چیز دیگری بوده نمی تواند و این غلط است .

ما از نظام اقتصادی – اجتماعی مستعمره ( نیمه مستعمره ) – نیمه فئودالی در افغانستان حرف می زنیم و کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " نیز در واقع همین را می گوید . به عبارت روشن تر در افغانستان مستعمره ( نیمه مستعمره ) – نیمه فئودالی شیوه تولید سرمایه داری به عنوان شیوه تولید غیر مسلط وجود دارد که در ترکیب با شیوه تولید مسلط فئودالی و در نتیجه ایجاد تغییرات معینی در آن ، یکجا با هم نظام اقتصادی – اجتماعی مستعمره ( نیمه مستعمره ) – نیمه فئودالی را تشکیل داده اند . به همین سبب است که از مدت ها به این طرف ، هم شرایط عینی مساعد و هم پایه طبقاتی لازم برای ایجاد حزب کمونیست در افغانستان مساعد بوده است . اما " دشنامنامه " در موقع صحبت از پارلمان یکباره گفته هایش در مورد عدم موجودیت شرایط عینی و پایه طبقاتی ایجاد حزب کمونیست را فراموش می کند ، شرایط افغانستان را مثل شرایط یک کشور امپریالیستی در نظر می گیرد و به موعظه در مورد مبارزه پارلمانی و پارلمانتاریزم در افغانستان می پردازد . فرض می کنیم این موعظه بطور عام یک موعظه درست باشد . ولی تطبیق و عملی نمودن آن یک پیش شرط دارد و آن موجودیت حزب کمونیست در افغانستان است ؛ همانگونه که مشروط به موجودیت حزب کمونیست ( حزب بلشویک ) درروسیه بود . با توجه به نقل قول هائی که " دشنامنامه " از " اصول لنینیزم " و " تاریخ مختصر حزب بلشویک " می آورد ولی برای اثبات مدعایش آنها را تکه پاره می کند ، این موضوع را به روشنی می توان دریافت .                                                                                                                                         

" در دوره سال های 1907 ال 1912 حزب مجبور به اتخاذ تاکتیک عقب نشینی گردید ، زیرا در آن وقت در قوس نزولی نهضت انقلابی و جذر انقلاب قرار گرفته بودیم و تاکتیک نمی توانست این حقیقت را نا دیده انگارد . مطابق این وضعیت ، اشکال مبارزه و اشکال سازمان نیز تغییر یافتند . بجای تحریم دوما – شرکت در دوما ، بجای اقدامات علنی انقلابی خارج دوما – اقدامات و کار در داخل دوما ، بجای اعتصاب های عمومی سیاسی – اعتصابات جزئی اقتصادی و یا اصولا سکوت . بدیهی است که حزب در این دوره مجبور شد به حالت مخفی در آید و تشکیلات توده های انقلابی نیز به تشکیلاتی که قانون اجازه می داد از قبیل تشکیلات فرهنگی و مدنی ، کئوپراتیف و بیمه و غیره تبدیل گردید . " ( صفحه 98 – راجع به اصول لنینیزم )                                              

  " 3 – حزب بمثابه عالیترین شکل سازمان طبقاتی پرولتاریا – حزب دسته   متشکل طبقه کارگر است ، ولی حزب یگانه سازمان طبقه کارگر نیست . پرولتاریا دارای یک سلسله سازمان های دیگر هم هست که بدون آنان نمی تواند با سرمایه مبارزه موفقیت آمیز بکند : اتحادیه های کارگری ، کئوپراتیف ها ، سازمان های فابریکی و کارخانه ئی ، فرکسیون های پارلمانی ، اتحادیه های غیر حزبی زنان ، مطبوعات ، سازمان های فرهنگی و آموزشی ، سازمان جوانان ، سازمان های مبارز انقلابی ( در موقع عملیات علنی انقلابی ) ، شورا های نمایندگان بعنوان شکل دولتی تشکیلات ( در صورتیکه پرولتاریا در راس قدرت باشد ) و غیره . اکثریت عظیم این سازمانها غیر حزبی بوده و فقط یک قسمت از آنها مستقیما به حزب مربوط و یا از شعبات آن هستند ... ولی وحدت رهبری را با وجود این کثرت تشکیلات چگونه می توان ایجاد نمود ؟ چه چیز تضمین می نماید که تعدد تشکیلات موجب تشتت عمل در رهبری نخواهد شد ؟ ... کی آن خط مشی و جهت عمومی را که همه سازمان ها باید در آنجهت عملیات خود را اجرا نمایند تعیین میکند ؟ کجا است آن تشکیلات مرکزی که نه فقط در نتیجه داشتن تجارب لازم بتواند این خط مشی عمومی را رسم کند بلکه علاوه بر آن آنقدر نافذ باشد که بتواند همه این سازمان ها را به اجرای این خط مشی وادار کرده بدینطریق وحدت رهبری را ایجاد و از امکان وقفه در کار ها جلوگیری نماید ؟ آن تشکیلات عبارت است از حزب پرولتاریا ... " ( صفحات 124  و 125 – راجع به اصول لنینیزم ) " سازمان های علنی که باقی مانده بودند برای سازمان های مخفی حزب یکنوع پوشش و وسیله ارتباط با توده ها بودند و برای حفظ روابط با توده ها بلشویک ها از اتحادیه های کارگران و از سایر سازمان های اجتماعی علنی از قبیل صندوق های بیمه بیمارستانها ، شرکت های تعاونی کارگری ، باشگاه ها و انجمن های فرهنگی و خانه های ملی استفاده می نمودند . بلشویک ها برای رسوا کردن سیاست حکومت تزاری و کادت هاو برای جلب دهقانان بطرف پرولتاریا کرسی خطابه دوما را مورد استفاده قرار می دادند . نگاهداری سازمان غیر علنی حزبی و رهبری انواع دیگر کار سیاسی به وسیله این سازمان ، از پیش بردن خط مشی درست حزبی و تهیه نیرو برای پیشرفت نوین انقلاب را تامین می نمود ... " ( صفحات 217 و 218 – تاریخ مختصر حزب بلشویک ) یکی از مشکلات " واعظان " ما آن است که حزب کمونیست موجود در افغانستان یعنی حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان نه پارلمانتاریزم را قبول دارد و نه حتی مبارزه پارلمانی را .  مشکل دیگر " واعظان " ما آن است که علیرغم کمونیست نبودن بخود حق می دهند و احساس مسئولیت می کنند که در مورد حزب کمونیست بودن یا حزب کمونیست نبودن حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان بر مسند قضاوت و حکم بنشینند . آنها این حزب کمونیست را حزب کمونیست نمی دانند . بنا به این دلایل رهبری مبارزات پارلمانی توسط این حزب اصلا منتفی است . اما مشکل اصلی " واعظان " ما این است که خود حتی یک تشکیلات ماقبل حزبی از نوع غیر کمونیستی – فرض کنیم ملی – دموکراتیک – نیزندارند تا با تکیه بر آن به اصطلاح مبارزه پارلمانی را رهبری و هدایت کنند . آنها حتی یک جبهه دموکراتیک آماده برای رهبری این مبارزه در اختیار ندارند و تازه شروع کرده اند که چنین جبهه ئی بسازند و از طریق آن – و نه از طریق حزب و حتی سازمان مستقل نا موجود خود شان که برای تشکیل آن تازه مسوده مرامنامه بیرون داده اند – چنین مبارزه ای را رهبری کنند . اما در لویه جرگه بازی و پارلمان بازی تا آنجا پیش رفته اند که نه تنها احزاب راجستر شده دارند بلکه در یک جبهه متحد پارلمانتاریست نیز شریک هستند .                           

تحت چنین شرایطی ، در بهترین حالت ، یکباردیگر داستان تسلیم طلبی سامائی های کوهدامن و رسمیت دادن به تسلیم طلبی آنها توسط کمیته مرکزی " ساما " و یا داستان بی نتیجه کار در میان غند سنگین در کوهدامن تکرار خواهد شد و این بار چندین مرتبه فاجعه بار تر از گذشته . دلیل آن روشن است . طرف تسلیم شده نه غند سنگین است و نه حتی سامای کوهدامن ، بلکه یک حزب پارلمانتاریست مدعی فعالیت در سرتاسر افغانستان است و از پهلوبندی تعداد دیگری از احزاب همردیف متحد خود ، منجمله بخشی از نیروهای ذخیره  سوسیال امپریالیزم شوروی سابق ، نیز برخوردار . فرض کنیم کسانی مثل " آئیژ " و " نادر" در این جرگه  شامل  نیستند . آنها  باید  بدانند  که زور شان به این تسلیم طلبان نمی رسد . چنانچه زره ای از رگ غیرت شعله ئی بودن – شعله ای که نفی پارلمانتاریزم و مبارزه پارلمانی یکی از ویژگی هایش بود - و سامائی بودن – سامائی که علیه اشغالگران سوسیال امپریالیست و رژیم مزدورشان می جنگید – در وجود شان باقی مانده باشد ، باید خود را از این منجلاب بیرون بکشند . اما چنین نمی کنند و نمی توانند چنین کنند و بالا تر از آن برای " پر بار " ساختن " این منجلاب مستقیما و یا بطور غیر مستقیم نقش بازی میکنند . چنانچه موضعگیری های جناب " آئیژ " در کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " بطور صریح و آشکار به رونق بخشیدن دفاتر  " حزب " و حتی احزاب پارلمانتاریست و افزایش تعداد اعضای آن – آنها --  منجر شده است .                                            

 فرض کنیم علیرغم تمامی این مسائل ، مبارزه پارلمانی در افغانستان مجاز باشد . اما کجاست آن پارلمان ؟ مائوتسه گفته بود که : " در چین پارلمانی که بتواند مورد استفاده قرار گیرد ، نیست . "  در افغانستان نیز پارلمانی که بتواند مورد استفاده قرار گیرد وجود ندارد . آنچه وجود دارد یک پارلمان دست نشانده است که هزینه انتخاباتش با پول اشغالگران تامین شد و معاشات هنگفت سه و نیم هزار دالری و یک و نیم هزار دالری  و یازده صد دالری اعضای آن را نیز اشغالگران می پردازند . وقتی در کنفرانس لندن فیصله می شود که قوتهای اشغالگر امپریالیستی برای پنج سال دیگر در افغانستان باقی می مانند ، طبیعی است که از میان اینچنین مجمع اجیر مزد بگیر اشغالگران حتی یک صدای اعتراض بلند نشود ، حتی از لحاظ اینکه مثلا چنین فیصله هائی از صلاحیت های " پارلمان جمهوری اسلامی افغانستان " دانسته شود .                                                                                                                                                                                      

 گذشته از تمامی مسائل بیان شده در فوق ، واقعیت ملموس و روشن دنیای کنونی این است که معمولا در کشور های امپریالیستی نیز پارلمانی که بتواند مورد استفاده قرار گیرد ، وجود ندارد . مائوتسه دون موقعی که مشخصات عمومی کشور های امپریالیستی را بر شمرده بود ، قید کرده بود که این مشخصات " دوران فاشیزم و دوران جنگ" را در بر نمی گیرند . امروز در ایالات متحده امریکا دارو دسته فاشیست بوش بر سرقدرت است که جنگ های تجاوزکارانه اش را تحت عنوان " جنگ با تروریزم " در سطح جهان پیش می برد و در داخل آن کشور نیز شرایط شبه فاشیستی بوجود آورده است . در چنین شرایطی آیا در این کشور پارلمانی وجود دارد که قابل استفاده باشد ؟ یقینا نه . پارلمان انگلیس نیز وضع بهتری ندارد و همچنان پارلمان کشور های امپریالیستی مشابه دیگر . با قید احتیاط می توان گفت که در این مورد می تواند استثنائاتی وجود داشته باشد . بناءٌ در دنیای کنونی استفاده از مبارزه پارلمانی حتی در کشور های امپریالیستی یک قاعده عمومی مبارزاتی نیست .                                                                                                                                                                                                                                

در اخیر این مبحث خوب است مطلبی از برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان نقل نمائیم :                                                                                                                         

" حزب كمونيست (مائوئيست) افغانستان نميتواند مبارزه درراه بدست آوردن استفاده از « مزاياي » پارلمانتاريزم رامدنظرقراردهد ، زيرا درجامعه مستعمره - نيمه فئودال افغانستان نه تاحال سيستم بورژوا دموكراتيك بوجود آمده است ونه درآينده بوجود خواهدآمد .حتي به فرض بوجود آمدن چنين سيستمي ,حزب كمونيست (مائوئيست) ميبايد انتخابات پارلماني را قوياً ,هم ازلحاظ استراتژيك وهم از لحاظ تاكتيكي ، تحريم نمايد ، زيرا كه فقط وفقط همچون پرده نازكي چهره كريه استبداد امپرياليستي وارتجاعي حاكم برجامعه را خواهد پوشاند ونظام سرودم بريده اي بيش نخواهد بود . "          

 

( فصل جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی ( شکل مشخص کنونی جنگ خلق ) – صفحه 105 )                                                                                                                            

                                                 

                                                                                             

جنگ خلق

               

 برای باز شدن بهتر بحث ، گفته های نقل شده قبلی مائوتسه دون را یکبار دیگر ، از جنبه دیگری ( جنبه جنگ خلق ) مرور می نمائیم :                                                                             

                                                                                                            

" 1 – ویژگی های چین و جنگ انقلابی : وظیفه مرکزی و عالی ترین شکل انقلاب تصرف قدرت بوسیله نیروهای مسلح ، یعنی حل مسئله از طریق جنگ است . این اصل انقلابی مارکسیستی – لنینیستی در همه جا ، چه در چین و چه در کشور های دیگر ، صادق است . معذلک در حالیکه اصل یکی است ، اشکال اجرای آن از طرف حزب پرولتاریا بر حسب شرایط مختلف گوناگون است . " در کشور های سرمایه داری صرفنظر از دوران فاشیزم و دوران جنگ ، شرایط از این قرارند : در درون کشور دیگر رژیم فئودالی وجود ندارد ، رژیم دموکراسی بورژوائی بر قرار است ؛ این کشور ها در مناسبات خارجی خود زیر ستم ملی نیستند ، بلکه بر ملت های دیگر ستم روا می دارند . با توجه به این خصوصیات ، وظیفه حزب پرولتاریا در کشور های سرمایه داری عبارت از این است که طی یک دوران طولانی مبارزه قانونی کارگران را آموزش و پرورش دهد و نیرو مجتمع سازد و بدین ترتیب خود را برای سرنگون ساختن نهائی سرمایه داری آماده نماید .... در مسئله جنگ ، احزاب کمونیست کشور های سرمایه داری بر ضد هر جنگ امپریالیستی که بدست کشور هایشان برپا میشود ، به مبارزه بر میخیزند ؛ هرگاه چنین جنگی بر پا شود ، سیاست این احزاب فراهم آوردن موجبات شکست دولت ارتجاعی کشور های خود خواهد بود . جنگی که این احزاب میخواهند ، جنگ داخلی است که آنرا تدارک می بینند . اما تا زمانیکه اکثریت عظیم پرولتاریا برای اقدام به قیام مسلح و جنگ مصمم نشود ، تا زمانیکه توده های دهقان آماده نباشند داوطلبانه به پرولتاریا یاری رسانند ، این قیام و این جنگ نباید بر پا شود . و آنگاه که چنین قیام یا جنگی بر پا شد ، نخستین گام اشغال شهر ها و سپس حمله به دهات خواهد بود ، نه بر عکس . اینست آنچه که احزاب کمونیست کشور های سرمایه داری انجام داده اند ؛ اینست آنچه که انقلاب اکتبر روسیه بر آن  صحه گذاشته است . "                                                                                                                                                                                                                     

   " در چین وضع طور دیگری است . ویژگی های چین در اینستکه کشوری مستقل و دموکراتیک نیست بلکه نیمه مستعمره و نیمه فئودالی است ؛ در داخل آن رژیم دموکراتیک نیست بلکه ستم فئودالی حکمرواست ؛ کشوری است که در مناسبات خارجی خویش از استقلال ملی برخوردار نیست بلکه زیر یوغ امپریالیزم قرار دارد . ... از این جهت در چین پارلمانی که بتواند مورد استفاده قرار گیرد ، نیست و حق قانونی تشکیل اعتصابات کارگری هم وجود ندارد . در اینجا وظیفه حزب کمونیست علی الاصول این نیست که مبارزه قانونی طویل المدتی را از سر بگذراند تا به قیام و جنگ برسد ، و یا نخست شهر ها را تصرف کند و سپس دهات را ، بلکه درست عکس اینست .... در چین شکل عمده مبارزه را جنگ و شکل عمده سازمان را ارتش تشکیل می دهد . سائر شکل ها مانند سازمان های توده ئی و مبارزه توده ها نیز بسیار مهم و واقعا ضرورند و در هیچ حالتی نمیتوان از آنها صرفنظر کرد ، ولی همه آنها بخاطر جنگ اند . قبل از وقوع جنگ هدف همه سازمان ها و مبارزات تدارک جنگ است .... ولی وقتیکه جنگی در گرفت ، همه سازمانها و مبارزات بطور مستقیم یا غیر مستقیم با جنگ همسوئی میکنند .... "  ( صفحات 325 – 326 – 327 و 328 – جلد دوم متنخبات مائوتسه دون )                                                                                                                                                                                                   

به برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان مراجعه می کنیم تا ببینیم درینمورد چه میگوید :                                                                                                                           

" - جهان امروزي به كشور هاي    امپرياليستي و كشور هاي تحت سلطه امپرياليزم تقسيم گرديده است . انقلاب جهاني پرولتري توسط پرولتاريا , زحمتكشان و خلق ها درهردو نوع اين كشورها به پيش برده ميشود . مگر وقوع انقلاب دراين دو نوع كشورها ازهم متفاوت ميباشد . انقلاب در كشور هاي امپرياليستي مستقيماً داراي خصلت سوسياليستي ميباشد و انقلاب اكتبر نمونة پيروزمند اين نوع انقلاب است . جنگ خلق دراين نوع كشور ها از طريق افشاگري و مبارزه سياسي تدارك ديده ميشود و با قيام در شهرها و ادامه جنگ داخلي عمومي به پيش برده ميشود . "                   

" انقلاب دركشورهاي تحت سلطه مستقيماً داراي كركتر سوسياليستي نميباشد ، بلكه عبارت است از انقلاب دموكراتيك نوين كه تحت رهبري پرولتاريا با برانداختن سلطه امپرياليزم وسرنگوني فئوداليزم و سرمايه داري بروكرات وكمپرادور، راه را براي انقلاب سوسياليستي هموار ميسازد . انقلاب چين نمونه پيروزمند اين نوع انقلاب به شمار ميرود كه بر اساس استراتژي جنگ توده يي طولاني با تكيه بر پايگاه هاي روستايي و محاصره شهر ها و نهايتاً تسخير شهر ها ، به ايجاد قدرت سياسي سرتاسري انقلابي منجر ميگردد . گرچه انقلاب در كشور هاي مختلف نظر به گوناگوني شرايط و اوضاع مشخص ، اشكال مشخص متعددي بخود ميگيرد ، اما بطور كلي تمامي انقلابات در كشورهاي مختلف جهان به يكي از دو جريان فوق الذكر مربوط ميباشد . اصول عام در هر دو نوع اين انقلابات عبارت اند  از :  رهبري  انقلاب توسط پرولتاريا از طريق حزب كمونيست ، استفاده از قهر انقلابي و مبارزة مسلحانه به عنوان عالي ترين شكل مبارزه سياسي و تصرف قدرت و خصلت توده يي انقلاب و جنگ انقلابي . " ( مبحث سه جزء مارکسیزم – لنینیزم – مائوئیزم – برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان )

 منطبق با این اصول ، برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان ، روی استراتژی جنگ خلق بمثابه یگانه استراتژی مبارزاتی تاکید به عمل آورده و می گوید :

" حزب كمونيست (مائوئيست) براي حصول استقلال وآزادي كشورومردمان كشور، تصرف قدرت سياسي وتحقق اهدافش هيچ راه استراتژيك  ديگري جزتوسل به قهرانقلابي و بكاربرد نيروهاي مسلح انقلابي ودريك كلام جنگ انقلابي نميتواند سراغ نمايد. اهداف انقلاب دموكراتيك نوين ، منجمله هدف عمده فعلي يعني طرد واخراج قواي اشغالگر امپرياليستي ازكشور و سرنگوني رژيم دست نشانده وحصول استقلال وآزادي حقيقي ، فقط با پيروزي پرولتاريا و متحدينش درميدان جنگ ميتواند بكف آيد ." ( فصل جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی ( شکل مشخص کنونی جنگ خلق ) در برنامه حزب )برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان ، با جمعبندی از تجارب جنگ خلق های پیروزمند در کشور های تحت سلطه امپریالیزم و همچنان جمعبندی از تجارب منفی و مثبت جنگی در خود افغانستان ، مشخصات عمومی جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی بمثابه شکل مشخص کنونی جنگ خلق در افغانستان را اینگونه معین می نماید :

1 –  نمی تواند شکل قیام شهری و کودتا داشته باشد .

2 –  جنگ توده ئی عمدتا دهقانی تحت رهبری پرولتاریا است .

3 – حرکت سوق الجیشی این جنگ محاصره شهر ها از طریق دهات است ، یعنی ابتدا در دهات براه افتاده و پیش برده می شود و سپس به تسخیر شهر ها می انجامد .

4 – جنگ طولانی است و نه کوتاه مدت و از سه مرحله دفاع استراتژیک ، تعادل استراتژیک و تعرض استراتژِیک گذر می نماید .

5 – مناطق پایگاهی انقلابی در این جنگ اهمیت کلیدی دارد . هدف این جنگ در قدم اول و قبل از تصرف قدرت سیاسی سرتاسری ، ایجاد مناطق پایگاهی است که تکیه گاه پیشرفت آن تا تصرف قدرت سیاسی سرتاسری و پیروزی انقلاب است .                                                                                                                                                                                       

6 – بستر پیدایش و رشد ارتش انقلابی خلق بمثابه یکی از سلاح های مورد نیاز برای انقلاب است . "                                                                                                                      

 ( فصل جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی ( شکل مشخص کنونی جنگ خلق ) در برنامه حزب ) مواضع کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " و" دشنامنامه " در مورد جنگ خلق در بر گیرنده دو اصل است :                                                                                                                                                                                                                     

  اصل اول :   در قدم اول باید راه مبارزات مسالمت آمیز را در پیش گرفت . اگر از این طریق  حصول اهداف ممکن نگردید ، می توان به جنگ متوسل شد .                                                 

" کتاب " صریحا می گوید که :                                                                                                                                                                                                             

                                                                                               

" چپ جنگ طلب نیست ولی کدام نیرو را می شناسید که وقتی از طریق مسالمت به اهدافش نرسیده به جنگ متوسل نشده است .                                                                                   

و یا مثلا :" زمانی نیروی انقلابی شعار جنگ را بلند می کند که مطمئن شود اولا راه دیگری نیست ... "    و همچنان :                                                                                                

" از نظر چپ جنگ توده ای به عنوان یک استراتژی نظامی مطرح است آنهم اگر ایجاب کند و نه اینکه هم اکنون  آنرا بکار گیرد . " ( صفحه  222 کتاب )  یعنی وقتی از طریق مبارزات مسالمت آمیز به اهداف مان نرسیدیم و مطمئن شدیم که غیر از جنگ راه دیگری نیست ، آن وقت ایجاب می کند که راه جنگ را در پیش بگیریم و جنگ توده ئی را به عنوان استراتژی نظامی مان مد نظر قرار دهیم . به عبارت دیگر می توان امید وار بود که : از طریق مبارزات مسالمت آمیز به اهداف مان برسیم ، بناءٌ باید آن را امتحان کنیم که اگر رسیدیم خوب ، در غیر آن مطمئن می شویم که غیر از جنگ راه دیگری نیست . آن وقت با اطمینان خاطر می توانیم شعار جنگ را مطرح کنیم . به این ترتیب " آئیژ – نادر و شرکاء " امید وار اند که یکجا با رویزیونیست های " خلقی " و " پرچمی " و از راه نشستن بر چوکی های پارلمان رژیم دست نشانده اصل " گذار مسالت آمیز " رادرافغانستان موفقانه مورد تطبیق قرار دهند .                                                                              

اصل دوم :    جنگ خلق در افغانستان مانند کشور های امپریالیستی بصورت قیام عمومی براه می افتد و پیش می رود ." دشنامنامه " نه تنها در مورد مبارزه پارلمانی شرایط افغانستان را با شرایط کشورهای امپریالیستی یکی می داند ، بلکه در مورد جنگ خلق نیز چنین می کند و شکل این جنگ را برای افغانستان نه جنگ توده ئی طولانی ( منطبق با شرایط کشور های مستعمره ( نیمه مستعمره ) – نیمه فئودالی ) بلکه قیام عمومی ( منطبق با شرایط کشور های امپریالیستی ) می داند . مثلا از لنین نقل قول می آورد و گفته های او در مورد قیام عمومی یا " نبرد قطعی " را در شرایط افغانستان تطبیق می نماید .                                                                                                                                                                                                           

" بیائید به یک فرض محال ( ! ) ما هم برای لحظه ی کوتاه در خیال خود ( ! ) بپذیریم که هم اکنون در افغانستان حتی حزب کمونیست ( ! ) ، البته نه حزب شما ، یعنی پیشآهنگ پرولتاریا بوجود آمده است وآماده ی جنگ است . ولی به گفته لنین تنها با پیشآهنگ هم نمی شود به نبرد قطعی رفت . لنین می نویسد : " با پیشآهنگ تنها نمی توان پیروز شد . گسیل پیشآهنگ تنها به نبرد قطعی ، مادامیکه تمام طبقه و توده های وسیع خط مشی پشتیبانی مستقیم از پیشآهنگ یا لا اقل خط مشی بیطرفی خیر اندیشانه ایرا نسبت به وی در پیش نگرفته و ناتوانی کامل خود را از پشتیبانی از دشمن وی نشان نداده اند ، نه تنها سفاهت بلکه خیانت خواهد بود . "  ( آثار منتخب لنین در یک جلد – صفحه 762 )  حال چه کسی می تواند این خیال را بکند که ما در افغانستان طبقه پرولتاریای آماده و متشکلی داریم و آن طبقه با توده های وسیع مردم از این " حزب کمونیست " هم اکنون پشتیبانی می کنند و بر اساس این پشتیبانی ما جنگ مسلحانه را شکل عمده ی مبارزه قرار داده و به نبرد قطعی با دشمن برویم ؟ چنین تصوراتی به حق همان تخیلات " بیماران کودک چپرو " است و بس . " ( صفحه چهارم دشنامنامه ) "  کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " نظام اقتصادی – اجتماعی حاکم بر افغانستان را نظام نیمه فئودالی – مستعمراتی ، نیمه مستعمراتی می داند ، ولی مبارزه پارلمانی ( فرض کنیم نه پارلمانتاریزم ) را همانند کشور های سرمایه داری امپریالیستی در آن مجاز می داند و جنگ را بمثابه آخرین اقدام احتمالی آینده در نظر میگیرد . " دشنامنامه " در مورد سرمایه داری بودن افغانستان بصورت مشخص چیزی نمی گوید ولی شکل جنگ خلق در این کشور را ، نه جنگ توده ئی طولانی بلکه قیام عمومی ( نبرد قطعی ) که خاص کشور های سرمایه داری امپریالیستی است ، می داند و گفته های مائوتسه دون در مورد کشور های سرمایه داری امپریالیستی را در شرایط افغانستان قابل تطبیق می داند . اما طرح پیشنهادی " مرامنامه سازمان روشنگران افغانستان " این تناقضات را " حل " کرده و " آئیژ – نادر و شرکاء " را " راحت " کرده است . این طرح پیشنهادی بطور صریح ، افغانستان را یک کشور سرمایه داری وابسته به حساب آورده و جنگ خلق در این کشور را نیز بصورت آخرین اقدام مبارزاتی سرتاسری و فیصله کن ( قیام عمومی ) به تصویر کشیده است .                                                                                                                                                                                                    

روشن است که افغانستان کنونی یک کشور مستعمره – نیمه فئودال است و نه یک کشور سرمایه داری . حتی اگر بپذیریم که در این کشور دیگر سرمایه داری نه شیوه تولید غیر مسلط بلکه شیوه تولید مسلط است ، با آنهم قوانین مبارزاتی در آن همانند کشور های سرمایه داری امپریالیستی نخواهد بود ، چرا که کماکان انجام وظایف انقلاب ملی – دموکراتیک ( دموکراتیک نوین ) در آن مطرح خواهد بود .                                                                                                                                                                                                                              

بطور مشخص افغانستان امروز تحت اشغال متجاوین اشغالگر قرار دارد و حالت جنگ در آن بر قرار است . از این جهت نیز قوانین عمومی مبارزه در کشور های سرمایه داری در آن قابل تطبیق نخواهد بود ( مبارزه پارلمانی و مسالمت آمیز برای یک دوره طولانی ) .                                                                                                                                                         

طبعا در چنین شرایطی جنگ مقاومت ضد اشغالگران و دست نشاندگان شان ( به مثابه شکل مشخص کنونی جنگ خلق ) نیز نمی تواند و نخواهد توانست شکل قیام عمومی را بخود بگیرد ، بلکه صرفا می تواند بصورت جنگ توده ئی طولانی پیش برده شود .  چنین جنگی نمی تواند به یکبارگی و بصورت قیام سرتاسری براه افتد ، بلکه در ابتدا صرفا می تواند در مقیاس کوچک و در محلات و مناطق مساعد براه افتد و طی یک دوره طولانی و با گذر از مراحل مختلف قوی تر و نیرومند تر شده و بصورت یک جنگ سرتاسری در آید .                                                    

مائوتسه دون در اثر ماندگارش ( در باره جنگ طولانی ) به تفصیل در اینمورد صحبت می نماید که چرا جنگ مقاومت ضد جاپان یک جنگ طولانی است و از مراحل مختلفی عبور می نماید . برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان نیز در مورد اینکه چرا جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی علیه اشغالگران و دست نشاندگان شان نه یک جنگ زود فرجام ، بلکه یک جنگ طولانی خواهد بود ، به روشنی موضعگیری نموده است . ( در مبحث " جنگ طولانی " از فصل " جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی – شکل مشخص کنونی جنگ خلق )  طرح مسئله جنگ خلق در افغانستان بصورت قیام عمومی در واقع به مفهوم نفی جنگ مقاومت ضد اشغالگران و دست نشاندگان شان و تسلیم طلبانه است . قیام عمومی در شرایط سرمایه داری پیشرفته و با موجودیت یک طبقه کارگر کثیرالعده و دارای تمرکز عالی می تواند براه افتد . چنین شرایطی در افغانستان کنونی موجود نیست و لذا نمی توان قیام عمومی براه انداخت . لذا برای دسترسی به آن شرایط باید انتظار کشید و به امپریالیست ها به اصطلاح فرصت داد که چنین شرایطی را فراهم آورند . بالا تر از آن ، همکاری با اشغالگران و دست نشاندگان شان درین راه نه تنها مفید بلکه ضروری و اصولی پنداشته میشود . این کاری است که پارلمانتاریست های راجستر شده آشکارا و علنی انجام می دهند .                                                                                                                        

  بر مبنای چنین طرحی است که تدارک برای جنگ خلق نیز به معنای تدارک در یک کشور امپریالیستی در نظر گرفته می شود : " دشنامنامه " پس از آنکه گفته های مائوتسه دون در مورد شرایط کشور های سرمایه داری در مورد ضرورت پیشبرد یک دوره طولانی مبارزات مسالمت آمیز ( پارلمانی و غیره ) را نقل می کند ، باز هم روی رهنمود مطرح شده توسط مائوتسه در زمینه تدارک و برپائی جنگ خلق در کشور های امپریالیستی برای افغانستان تاکید کرده و می نویسد :                                                                                                                              

" یک رهنمود دیگر مائوتسه دون در زمینه ی تدارک و برپائی جنگ در همین اثر خیلی جالب است . او می گوید : " جنگی که این احزاب می خواهند ، جنگ داخلی است که آنرا تدارک می بینند . اما تا زمانیکه بورژوازی واقعا ناتوان نگردد ، تا زمانیکه اکثریت عظیم پرولتاریا برای اقدام به قیام مسلح و جنگ مصمم نشود ، تا زمانیکه توده های دهقان آماده نباشند داوطلبانه به پرولتاریا یاری برسانند ، این قیام و این جنگ نباید برپا شود " ( مائوتسه دون ، جلد دوم آثار منتخب ، مسائل جنگ و استراتژی – صفحه 326 ) ببینید مائوتسه دون برای برپائی جنگ با حاکمیت بومی بورژوازی خودی به چه تدارک گیری عام و تام تاکید می کند ... " ( صفحه پنجم " دشنامنامه " )                                                                                                                                             

قبل تر ، در صفحه چهارم ، " دشنامنامه " ضرورت پخته شدن شرایط برای براه افتادن قیام عمومی را از قول لنین اینگونه برای افغانستان تاکید می کند :                                                       

" ولی به گفته لنین تنها با پیشاهنگ هم نمی شود به نبرد قطعی رفت . لنین می نویسد : " با پیشاهنگ تنها نمی توان پیروز شد . گسیل پیشاهنگ به نبرد قطعی ، مادامیکه تمام طبقه و توده های وسیع خط مشی پشتیبانی مستقیم از پیشاهنگ یا لا اقل خط مشی بیطرفی خیر اندیشانه ایرا نسبت به وی در پیش نگرفته و ناتوانی کامل خود را از پشتیبانی از دشمن وی نشان نداده اند ، نه تنها سفاهت بلکه جنایت خواهد بود . " ( آثار منتخب لنین در یک جلد – صفحه 762 ) حال چه کسی می تواند این خیال را بکند که ما در افغانستان طبقه پرولتاریای آماده و متشکلی داریم و آن طبقه با توده های وسیع مردم از این " حزب کمونیست " هم اکنون پشتیبانی میکند و بر اساس این پشتیبانی ما جنگ مسلحانه را شکل عمده ی مبارزه قرار داده و به نبرد قطعی با دشمن برویم ؟ چنین تصوراتی به حق همان تخیلات " بیماران کودک چپرو " است و بس . "   بر اساس چنین دیدی از مبارزات تدارکی برای برپائی قیام عمومی در افغانستان است که " دشنامنامه "  گفته ذیل از کتاب " افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی " را با تاکید مورد تائید قرار می دهد :                                                                                                                                                                   

" هم اکنون که جنگ همه را خسته کرده و ویرانی های زیادی را امپریالیست ها و فوندامنتالیست ها در جنگ های ویرانگر شان بر کشور ما تحمیل کرده اند ، طرح شعار جنگ مسلحانه بمثابه یک تاکتیک روز ، طرح بسیار احمقانه ای است که دشمنان چپ آنرا به چپ نسبت میدهند . " توجه دارید که گفته نمی شود : " براه اندازی جنگ به مثابه یک تاکتیک روز " بلکه گفته می شود : " طرح شعار جنگ مسلحانه " ، یعنی تبلیغ و ترویج برای جنگ خلق ، یک طرح احمقانه است . به همین سبب تبلیغ و ترویج برای جنگ خلق توسط حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان را که بخش ضروری ای از مبارزات تدارکی برای برپائی جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی بمثابه شکل مشخص کنونی جنگ خلق در افغانستان است و حزب توام با پیشبرد مبارزه  در سائر عرصه های تدارکی ، آن را جرئتمندانه به پیش می برد ، " بیماری کودکی چپروی " می خوانند .                                                                                                                                             

بر اساس چنین دیدی از تدارک برای جنگ خلق در افغانستان است که " دشنامنامه " ادعا دارد حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان " به خلق مظلوم ما دستور می دهند که بدون تدارک و آمادگی و دست یابی به هیچ گونه سلاحی و تشکیلاتی در برابر امپریالیزم جهانی ... و نیروهای ارتجاعی متحد آن ... همین حالا به جنگ متوسل شود و شکل عمده مبارزه اش را هم نه مبارزه برای ایجاد ارکان لازم چنین جنگ بزرگی  بلکه بطور سفیهانه جنگ مسلحانه تعین میکنند . " ( صفحه پنجم دشنامنامه )  از پیچیدن بیشتر در مورد این مسئله می گذریم و بخش " تدارک ... " از برنامه حزب را بصورت مکمل درینجا نقل می کنیم :                                                                                                                                                                                                    

" تدارك براي بر پايي جنگ مقاومت ملي مردمي و انقلابي ( شکل مشخص کنونی جنگ خلق )                                      

جنگ مقاومت ملي مردمي وانقلابي جنگي است نقشه مندانه كه توسط نيروهاي نظامي ضعيف وكم توان ملي وانقلابي عليه نيروهاي نظامي پرقدرت ووسيع اشغالگران امپرياليست وخاينين ملي مرتجع ودست نشانده شان به راه ميافتد.                                                                                                                                                                                                    

اين جنگ نميتواند بصورت خود بخودي آغازشود ، بلكه برپايي و پيشبرد آن مستلزم تهيه وتطبيق نقشه ها وپلانهاي معين و مشخصي است كه حزب وتوده هاي تحت رهبري اش را قادرميسازد عملاً جنگ را آغاز نمايند . فقط با پيشبرد موفقانه فعاليتهاي تداركي است كه جنگ مقاومت ملي مردمي و انقلابي ميتواند برپا گرديده و به پيش برده شود . قبل ازشروع جنگ ، تدارك براي برپايي آن و پس ازآنكه برپا گرديد پيشبرد اصولي و موفقيت آَميز آن بايد بمثابه محورتمام اشكال فعاليت هاي مبارزاتي حزب وتوده ها محسوب گردد . عدم توجه به اين امردرنهايت به هيچ چيز ديگري جزبي توجهي به امركبيرجنگ مقاومت ملي مردمي وانقلابي واستقلال وآزادي كشور و مردمان كشور وكلاً انقلاب دموكراتيك نوين تمام نخواهد شد .                                        

اولين ومهمترين عرصه تدارك براي برپايي وآغازجنگ ، تدارك ايدئولوژيك- سياسي وتشكيلاتي خود حزب كمونيست (مائوئيست) است ؛ زيرا كه حزب آغازكننده و رهبري كننده جنگ است .

تدارك ايدئولوژيك- سياسي و تشكيلاتي خود حزب براي برپايي جنگ بمعني آمادگي حزب براي آغازجنگ ازلحاظ ايدئولوژيك- سياسي وتشكيلاتي است .

آمادگي ايدئولوژيك- سياسي حزب براي آغازجنگ درقدم اول بخط ايدئولوژيك- سياسي وخط نظامي حزب مربوط است . خط ايدئولوژيك- سياسي ونظامي حزب بايد يك خط اصولي صحيح  و روشن ماركسيستي- لنينيستي - مائوئيستي باشد . اين  آمادگي  در  قدم    دوم  عبارت  است ازآَمادگي استوارومحكم حزب براي تقبل مسئوليت آغازجنگ و ايستادگي روي اصول جنگ انقلابي ازلحاظ ايديولوژيك- سياسي ونظامي .

آمادگي تشكيلاتي حزب براي آغازجنگ عمدتاً به استحكام تشكيلاتي حزب مربوط است . استحكام تشكيلاتي حزب قبل ازهمه  توسط سياست تشكيلاتي حزب درمورد ساختمان تشكيلاتي حزب معين ميگردد .  تشكيلات حزب بايد قسمي ساخته شود كه براي آغاز و پيشبرد موفقيت آميزجنگ انقلابي ملي وطبقاتي مناسب وموزون باشد . اگراين مناسبت و موزونيت ميان ساختمان عملي تشكيلات حزب وخط ايدئولوژيك- سياسي و نظامي تدوين شده و رسماً پذيرفته شده حزب وجود نداشته باشد ، خط ايدئولوژيك - سياسي ونظامي حزب در واقع فاقد پايه تشكيلاتي لازمه بوده و به يك سلسله ادعاهاي صرف تئوريك وتبليغاتي مبدل ميگردد . اما آمادگي تشكيلاتي حزب براي آغازجنگ صرفاً به استحكام تشكيلاتي حزب خلاصه نميگردد ، بلكه درجه معيني ازگسترش تشكيلاتي حزب را نيزدربرميگيرد .  حد بسيارمعين ومشخصي براي گسترش تشكيلاتي حزب نميتوان درنظر گرفت ؛ ولي اولاً توسط يك حزب چند نفره نميتوان جنگ را آغازنمود و ثانياً در شرايط استبدادي جامعه افغانستان ، گسترش وسيع صفوف حزب در شرايط قبل ازآغازجنگ نمي تواند ممكن وميسرباشد . ازاينجهت راه مؤثر براي گسترش وسيع صفوف حزب ،  برپايي و پيشبرد جنگ است .

دومين عرصه تدارك براي آغازجنگ ، تدارك توده يي است . جنگ مقاومت ملي مردمي وانقلابي جنگ توده ها است و بدون آگاهي ، خلاقيت وسازمانيابي آنان نميتواند آغازگردد و پيش برده شود . اما درمورد تدارك توده يي براي آغازجنگ بايد بصورت جدي توجه داشت كه توده ها ازلحاظ آمادگي شان براي شركت درعمليات آغازين جنگ و پيشبرد بعدي آن ، دريك سطح قرارندارند ، بلكه به بخشهاي پيشرو ، ميانه وعقبمانده تقسيم ميگردند . فعاليتهاي تداركي توده يي براي آغازجنگ ، عمدتاً درميان توده هاي پيشرو متمركزميگردد . درواقع پس ازآغازجنگ و پيشبرد كم وبيش موفقيت آميزآن است كه ميتوان توده هاي مياني را به سوي جنگ جلب كرد وتوده هاي عقبمانده را ارتقأ داد ويا لااقل خنثي نمود .

 يك موضوع مهم ديگردرتدارك براي آغاز جنگ ، شناسايي مناطق مساعد براي آغاز جنگ و تمركزفعاليتهاي تداركي درآن مناطق است . ازلحاظ آغازجنگ ، مناطق مختلف كشور داراي وضعيت يكسان نيستند ومناطق مساعد ، نامساعد وشديداً نامساعد را دربر ميگيرند . فعاليتهاي تداركي براي آغاز جنگ بايد درمناطق مساعد متمركزگردد . درواقع آغاز وپيشرفت موفقيت آميزجنگ است كه ميتواند نامساعدت ها را در مناطق نامساعد ازميان برده واين مناطق را به مناطق مساعد مبدل سازد و همچنان نامساعدت هاي مناطق شديدا ًنا مساعد را كم و بيش تخفيف دهد .

يقيناً درپهلوي تمام فعاليتهاي تداركي ديگر براي  آغاز جنگ  مقاومت  ملي  مردمي وانقلابي ، تدارك لوجيستيكي را نيزنميتوان ناديده گرفت . تداركات لوجيستيكي ، فراهم آوري و سازماندهي حد اقل امكانات تسليحاتي وغير تسليحاتي لازمه براي آَغازجنگ را دربرميگيرد . حد كاملاً معين ومشخصي براي تداركات لوجيستيكي نميتوان درنظرگرفت. ازيكجانب جنگ را نميتوان با دستان خالي و بدون حداقل امكانات نظامي وغير نظامي مورد ضرورت آغاز كرد وتهيه اين امكانات هم لازم است وهم ممكن ؛ ولي ازجانب ديگر، درشرايط قبل ازآغاز جنگ ، درواقع غيرممكن است كه بتوان امكانات نظامي وغيرنظامي گسترده اي فراهم آورد . در واقع جريان جنگ ، خود مهمترين عرصه فراهم آوري امكانات وسيع نظامي وغير نظامي محسوب ميشود . " فصل جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی ( شکل مشخص کنونی جنگ خلق ) – برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان )

علاوه از مباحث محوری فوق مسائل بحثی دیگری نیز در متن " دشنامنامه " وجود دارند که در شماره بعدی " شعله جاوید " به آنها خواهیم پرداخت .

**************************