منبع : شماره 1094 کارگرانقلابی، ارگان حزب کمونیست انقلابی اضلاع متحده امریکا

روح پیکارگرآنها ازهمان آغازین روزیکه زنان مهاجرکارگرازفابریکه ها درامریکا بیرون آمدند- وهمگان راباعزم خارائین شان دراقیانوسی ازابهت و تعجب فروبردند- دردل دوران کمانه میکشد. 8 مارچ روز جهانی زن، روز رخصتی ایکه بواسطه تمام ستمدیدگان ازکنارتا کنارگیتی تجلیل میشود. این روزرخصتی محصول مبارزات زنان است. بصورت خاص، مبارزات زنان مهاجر کارگرلباس دوزی در" لوورایسنت ساید" نیویارک منبع الهام این امر شدکه برای تجلیل مبارزات زنان بایدروزویژه ای وجودداشته باشد. ازهمان آغازروزجهانی زن با انقلاب پرولتری پیوندخورده است.

حوالی گذارقرن هزاران هزارزن در ناحیه گارمینت نیویارک کار میکردند. اکثریت این زنان مهاجرینی بودند که از روسیه، ایتالیا و پولند(لهستان) می آمدند. آنها روزانه 15 ساعت کاروبراساس هرپارچه ای که میساختند، حقوق میگرفتند.  آنها بایدبرای سوزن، تار، برق وحتی برای صندوق چوبی ایکه ازآن بجای چوکی استفاده میکردند، پول میپرداختند.  آنهارابخاطرناوقت برسرکارآمدن، کاررا خراب کردن، وقت زیادرا برای تولیدیک پارچه مصرف کردن ویا دیرتردردستشوئی باقی ماندن – جریمه های گزافی مینمودند. اطفال نیز، درگوشه مغازه ها برزمین کنارهم چمباتمه زده ساعتها لباس های دوخته شده را ازتارهای اضافی پاک میکردند. یکی از کارگران لباس دوزی بخاطر می آورد : " ما لباسهای ارزان قیمت میپوشیدیم، درسرپناه  های کرایه ای ارزان قیمت بسرمیبرد یم وخوردنی های ارزان قیمت را مصرف مینمود یم. برایما هیچ چیزی وجود نداشت که به امید آن بنشینیم. فردا درست مانندامروزچیزی بهتری برایما نداشت"

درسال 1908 در چندین فابریکه زنان آهسته آهسته بیرون شدن ودست به اعتصاب زدن را سازمان دادند. بعضی اوقات یک فابریکه بخواستهای تظاهرات کنندگان مرد تسلیم میشدند ودر قراردادی که منعقد میگردید همیشه این بند  رامی آوردندکه : " هیچ بخشی از این قرار داد بهیچوجه شامل حال زنان نمیشود". علیرغم توقیفها وجریمه های سنگین، علیرغم لت وکوب وحشیانه بواسطه پولیس ودسته های  مزدوران مذهبی، زنان، که اکثرآنها دختران جوان بودند به بیرون آمدن ازفابریکه هاودست بتظاهرات زدن شان ادامه دادند.  زنان طبقات متوسط وطبقات بالا نیز از مبارزات زنان کارگر الهام گرفته وشروع کردن که از خانه ها بیرون بیایند وبا دژخیمان پولیس دربیفتندوزنان کارگرراکمک کنند. آنها نیز توقیف میشدند. هنگامیکه روزنامه ها این گونه توقیفها وزندانی شدنهای غیرمعمول رامنعکس میساختند- عوام الناس ازشرایط خونباروسهمگین کارزنان تظاهرات کننده با مزد برده گونه دراین فابریکه ها، باخبر میشدند. بعد از ماه ها اعتصاب مغازه های کوچک، زنان تصمیم گرفتندکه دامنه مبارزات شان را گسترش داده وتاسطح اعتصاب عمومی صنفی بالاببرند. بتاریخ 22 نوامبر 1909با سرپیچی کردن ازدستور رئیس اتحادیه صنفی " خیزش بیست هزار نفری" آغاز شد.

یکی ازکارگران لباس دوزی شرکت "تراینگل شیرت ویست" آنروزراچنین بیادمی آورد: "هزارهزارتن کارگرازفابریکه هاازهرطرف بیرون آمده به سوی "یونین سکویر" مارش میکردند. ماه نوامبر وآمد آمد زمستان بود، ماه هیچکدام لباس گرم نداشتیم که از سرما ایمن باشیم. اما فقط همان روحیه ما بود که مارا بپیش میبرد تا اینکه سرانجام بیک سالونی رسیدیم. دگر برای مدت کوتاه هم اگر شده بودازسرما وبادسرد در امان بودیم. من حتی همین حالا چهره افراد جوانی که اکثریت شان دختران جوان بودند را میتوانم پیش نظرم مجسم کنم که بیهراس از اینکه چه بسر شان خواهد آمد- مارش میکردند. روحیه ! من فکر میکنم روحیه پیروز شدن آنهارا بپیش میبرد. آنها نمیدانستند که آیا برای خوردن چیزی دارند یا نه؟ چیزی در ذخیره گاه برایشان باقیمانده است یا نه؟ آنها نه ازگرسنگی هراسی داشتند نه از تنهائی ونه از کدام چیز دگر که ممکن بود برایشان اتفاق بیفتد. آنها آنروز بهیچ چیز نمی اندیشیدند. آنروز روز آنها بود"

اعتصاب ماه ها ادامه یافت وموجب برپاشدن اعتصابات دگردرنقاط دگرگردید. اگرچنداین اعتصابات بنوبه خود شرایط کار زنان را کاملا تغیرنداداما این"خیزش" یک چیزهای خیلی مهمی راتغیرداد. این "خیزش" این تصوراکه زنان بیسواد مهاجر چیزی انجام داده نمیتوانند، برای همیشه تغیرداد وبسیاری اززنان مهاجر"ایست ساید" واهالی تحت ستم را متحد ساخته و غرورشکسته آنهارابه آنها باز گردانید.

درسال 1910درتجلیل این خیزش، روز8 مارچ بواسطه کنفرانش بین المللی کمونیستها وسوسیالیستها بحیث روز بین المللی زن اعلام گردید. ولادیمیر ایلیچ لنین رهبرکبیرحزب بلشویک، پیشوای انقلاب کبیراکتبرنیزدراین کنفرانس بین آنانی بود که به تاسیس این سنت خیزش وعصیان رای دادند. از آن روز ببعد این روز در اطراف واکناف جهان  بواسطه کارگران آگاه و آنهائیکه برای رهائی زنان از ستم و آزادی بشریت مبارزه میکنند- تجلیل میشود .

 

 

هواداران حزب کمونیست افغانستان در اروپا وکانادا