صفحه جمعی از مائوئیستهای ایران 

امپریالیستها، جمهوری اسلامی و مردم ایران (2)
نکاتی درباره اوضاع کنونی

تشکر و قدردانی
پیش از اینکه به ادامه بحث خود بپردازیم لازم میدانیم که در اینجا از عموم رفقا در سایت اعتراض، رفقای گرامی نادر جنوب، فرهاد- م، بابک خوبان و سربلند عزیز، رفقای پر مهر افغانستانی  و نیز رفقای مرتبط با  وبلاگ جمعی از مائوئیست ها، که  گاه با یادداشت هایی حمایت گر در پای مقالات ما و یا فرستادن نامه های تشویق کننده و نیز نقدها و پرسش ها، نوشته های وبلاگ ما را مورد پشتگرمی و عنایت خود قرار داده اند، تشکر نماییم. مشتاقانه آرزومندیم که بتوانیم با این رفقا  که همواره با شور و شوق مقالات، نوشته ها و نامه های آنها را میخوانیم، مباحثات خود را ادامه دهیم. گرایش عمومی ما این است که مباحث و مسائل گوناگون و نیز نکات اساسی را که در کامنت ها، نامه ها و یا مقالات مطرح میشود، حتما در نوشته ها و مقالات خود در نظر داشته باشیم و به فراخور توان سعی کنیم که مهمترین پرسش های آنها را پاسخ دهیم.

                                       ***     

همچنانکه در بخش یکم این نوشته گفتیم ما علیرغم کرکری خواندن های طرفین امکان وقوع جنگ را با توجه به شرایط و مشکلات کنونی غرب (خواه در خود کشورهای غربی و خواه در افغانستان، عراق، لیبی و نیز سوریه ) که موجب آن گشته که فشار به جمهوری اسلامی برای پذیرش خواستهای شان، در چارچوب  فشارهای اقتصادی و سیاسی باشد، و نیز سازش های بزرگ حکومتگران جمهوری اسلامی در بزنگاه های ویژه، امری مسلم ندانسته، بلکه آن را تنها یک احتمال بشمار میآوریم؛ و تا حدودی به سبب همین احتمال لازم میدانیم که تا حد ممکن به روشن کردن نکات حول و حوش آن،  به بررسی واقعیات، گمانه پردازی و تحلیل بپردازیم. در حال حاضر، جنبه عمده این مباحث میتواند این باشد که تا حدودی بررسی ها و تحلیل های خود در مورد ویژگیهای شرایط عمومی کشور ما، منطقه و جهان را روشنتر کرده و عمق بخشیم.

  10- برآورد وضعیت نیروها و شرایط طرفین
الف- جمهوری اسلامی
از نظر کلی نیروهای دو سوی این تقابل به هیچوجه در تساوی قرار ندارند. نیروهای جمهوری اسلامی محدود است به ارتش، سپاه پاسداران  و نیروهای بسیجی و نیز ابزار و ادوات جنگی ای که غیر قابل قیاس با ساز و برگ امپریالیستها است. ابزاری که یا از خود کشورهای غربی گرفته شده اند( و میدانیم که اینان هر سلاحی را در اختیارکشورهای تحت سلطه بویژه کشورهایی که با آنها مشکل دارند، قرار نمیدهند) و یا  از کشورهای دیگر همچون روسیه، چین و یا کره شمالی دریافت شده اند که اینها نیز علیرغم هیاهوی جمهوری اسلامی، عموما از نظر تکنولوژی نسبت به ابزارهایی که غرب در اختیار دارد، بسیار عقب مانده اند.
در مورد نیروهای ارتش، مشکل بتوان روی آنها در صورتی که جنگی طولانی رخ دهد حساب جدی باز کرد. بیشتررهبران و کادرهای فوقانی این ارتش حتی با توجه به تسویه های مداوم جمهوری اسلامی و یا دادن پست و مقام به رده های پایین تر برای گزین کردن وفادارترین نیروهای به نظام( باصطلاح تو را بالا میآورم و تو به من وفادار باش) بواسطه سیستم ارتش و مبنایی که بر آن پایه ریزی شده بود، کمابیش در حال و هوای ارتش شاهی بسر میبرند. این نیروها حتی زمانی- حدود دو سه سال  به پایان جنگ ایران و عراق مانده (سالهای بین 65 تا 67) - نیز به مرور دچار ضعف شده و نرفتن به خدمت و یا فرار سربازان از جبهه های جنگ به امری رایج در آنها تبدیل شده بود؛ از این رو جمهوری اسلامی عموما مجبور بود با زور افراد را گرفته و به خدمت گسیل دارد . در حال حاضر، با توجه به جو عمومی علیه جمهوری اسلامی میان مردم که خواه ناخواه در ارتش بویژه در رده های میانی و پایین نیز بازتاب خود را دارد، وضع بسیار بدتر از آن سالها است.
گر چه وضعی که در مورد ارتش وجود دارد در مورد سپاه پاسداران در فاصله بین سالهای 60 تا 67 وجود نداشت، اما با توجه به پاک شدن سپاه از نیروهای مومن و معتقد، یعنی جوانان صادقی که گمان میکردند اسلام  و خمینی میتوانند به خواستهاشان پاسخ دهد و یا نیروهای حزب اللهی که جزو پیروان متعصب خمینی بودند، کشته شدن بسیاری از این ها در جبهه های جنگ و یا منفعل شدن و تحلیل رفتنشان در زندگی های معمولی، وضع در این نهاد نظامی تا حدود زیادی تغییر کرد. این نهاد  خواه در همان سالها و خواه پس از آن  کم و بیش به نهادی همچون ارتش تبدیل شده که جوانان دوره خدمت سربازی خود را در آن میگذرانند. در آن زمان رهبری  و کادرهای این نهاد را عمدتا نیروهای وفادار به خمینی تشکیل میدادند، اما با ریزش این نیروها بویژه پس از جنگ و نخست شکل گیری خط امامی ها و سپس دوم خرداد و اصلاح طلبان، این رهبری بیش از پیش از نیروهایی تشکیل شد که بیشتر به خامنه ای و یا پس از آن به احمدی نژاد گرایش داشتند.  اینان اکنون از هارترین، فرصت طلب ترین و نان بنرخ روز خورترین نیروهایند و مشکل که بتوان آنها را با نیروهایی مقایسه کرد که از دل یک انقلاب بیرون آمدند و به ایدئولوژی مذهبی خود ایمان، خواه مومنانه و خواه متعصبانه همچون بسیاری از حزب اللهی ها داشتند. همچنین در این نهاد  گر چه آموزش ایدئولوژیک و تبعیت از احکام مذهبی، جایگاهی برتر و وزنی بسیار بالاتر از ارتش داشت و دارد، اما در مجموع  وضعیت این نیرو تا حدود زیادی شبیه ارتش شده است. شاید یکی از دلایل اصلی توسل  به جمع کردن صوری نیروهای بسیجی برای برقراری حکومت نظامی اعلام نشده در تهران، میل جمهوری اسلامی برای فاش نشدن نقش سپاه در سرکوب مبارزات  و همچنین درجه قدرت آن بوده است.(1)
در مورد بسیج نیز وضع  به سان سالهای جنگ نیست. بسیج در آن زمان تا حد زیادی متکی به نیروهای داوطلبی بود که از روستاها و شهرها، از کارخانه ها و مزارع به جبهه فرستاده میشدند. بسیاری از این نیروهای داوطلب که سنین میانه به بالا در میانشان کم نبود، تا حد زیادی انگیزهای دینی داشتند و گمان میکردند که چنانچه وضع به شرایط عادی باز گردد، نظامی در خدمت مستضعفان برقرار خواهد شد. چنین  انگیزه هایی به آنان نیرو میداد و به آینده امیدوارشان میکرد. بسیاری از آنان به همراه عده زیادی در سپاه پاسداران فکر میکردند که چنانچه جنگ به پایان رسد و فرصت بازسازی فراهم گردد، ایران به مدد حکومتگران اسلام خواه بهشت برین خواهد شد. اما تمامی افکار و آمال اینان نقش بر آب شد زمانی که رفسنجانی پس جنگ، از تریبون نماز جمعه از مرفهان مسلمان خواست که از زندگی لذت برند و به عیش و نوش اسلامی پردازند. به مرور مفاهیمی همچون مستضعفان از ادبیات جمهوری اسلامی رخت بر بست و جای خود را به «اقشار آسیب دیده» و یا «آسیب پذیر» داد. بیشترامتیازات خانواده شهدا قطع شد و بسیاری از نیروهایی که صادقانه در جنگ شرکت کرده بودند و معلولین در زیر فشارهای دوران سازندگی  که عموما برنامه های صندوق بین المللی پول و بانک جهانی را پیاده میکرد، خرد شدند. این تحولات منجر به تجزیه و قطب بندی های جدید در نیروهای بسیجی گشت. (2)
بنابراین اکنون که بسیاری از همین بسیجی ها  و نیز لایه هایی درون پاسداران تغییر عقیده داده ، یا در رکاب خاتمی و یا اکنون در رکاب موسوی و کروبی اند، و یا بطور کلی ریزش کرده اند، مشکل بتوان روی بسیج  برای یک نبرد بلند مدت حساب باز کرد.(3)
در مورد وضع در مورد مردم و چگونگی انگیزه های واقعی آنان در نبرد با امپریالیستها پایین تر صحبت خواهیم کرد اما عجالتا اشاره کنیم که وضع از لحاظ توان جمهوری اسلامی در بسیج نیروهایی که بخاطر جمهوری اسلامی و برای ماندن و بقای آن وارد جنگ با امپریالیستها شوند، بسیار بدتر است. اگر ما شرایط اکنون را با شرایط دهه شصت قیاس کنیم، تفاوت ها بسیار مشهود است. در آن سالها جمهوری اسلامی تا حدودی پایه توده ای  و قدرت بسیج داشت. خمینی با نفوذ بود و نیروهای متضاد زیر پرچم او تا حدودی مراعات حال یکدیگر را میکردند. اما از سالهای پس از جنگ و بویژه پس از سالهای 76  که شکافها در هیئت حاکمه روز بروز گسترده تر و عمیق تر شد و نیز بویژه  پس از انتخابات ریاست جمهوری و اعتراضات، تظاهرات و شورشهای رخ داده و بطور کلی طی چهار سال گذشته وضع بکلی عکس آن دوران شد.
بنابراین اگر در آن دوران جمهوری اسلامی قدرت بسیج توده ها را داشت اکنون توده ها پشتیبان او به بخش کوچکی که طرفدار اویند(که تازه خود آنها نیز با توجه به دو جناح شدن اصول گرایان، تقسیم شده است) و نیز طرفداران موسوی و کروبی (که در مورد طرفداران آنها نیز تجزیه و ریزش ادامه دارد) تقسیم شده اند.

در مورد نیروهای امپریالیستها تا آنجا که بحث بر سر ساز و برگ جنگی باشد، جای هیچ بحثی وجود ندارد که اینان مسلح به انواع سلاحها  با تکنولوژی فوق العاده مدرن هستند که برایشان نابودی تاسیسات اقتصادی  ایران و نیز ضربه زدن به قلب نیروهای جمهوری اسلامی  و از پا در آوردن نیروهای جنگی آن در مراحل اولیه، امری شاید چندان مشکل بحساب نیامده و ساده و پیش پا افتاده بنماید.
اما اگر بحث بر سر تصرف زمینی باشد و آن هم نه کوتاه مدت بلکه دراز مدت، این امری بسیار سخت برای آنها خواهد بود. در اینجا نقش ابزار وادوات علیرغم اهمیت آن در یک جنگ، پایین آمده و نقش انسان، انگیزه ها، تمایلات، خواستها و آرزوها، اهداف، برحق یا ناحق بودن چنین انسانهایی، بالا خواهد رفت. در این خصوص نیروهای امپریالیستی- خواه از خود کشورهای امپریالیستی بیایند و خواه از دیگر کشورهای تحت سلطه اجیر شده و گوشت دم توپ نیروهای اصلی  شوند- با دو نوع مقاومت در داخل روبرو خواهند شد. یکی مقاومت از جانب وفادارترین نیروهای رژیم و دیگری نیروهای مردمی که به فراخور گسترش جنگ، نخست خودبخودی و بفراخور شرایط و در صورت رشد نیروهای انقلابی و مترقی، آگاهانه و سازماندهی شده، شکل خواهند گرفت. مقاومت از جانب نیروهای رژیم نیز خواه برای  حفظ قدرت موجود تا زمانی که سرنگون نشده و خواه برای برگرداندن قدرت به رژیم جمهوری اسلامی در صورتی که سرنگون شود، امری است که به مرور نیرو و توان خود را از دست داده و دچار ضعف میگردد و بخشهای مهمی از آن (پس از سرنگونی رژیم) در مقاومت های شکل گرفته مردمی مستحیل خواهد شد. این امر را  با توجه به این نکته میگوییم که امپریالیستها دست به ریسک های خطرناکی که تلفات جانی آنها را بالا ببرد، نخواهند زد(و به احتمال از سربازان کشورهای عراق، افغانستان و یا کشورهای دیگر استفاده خواهند کرد) و در صورتی به تصرف زمینی ایران دست خواهند زد که مطمئن از نابودی اولیه ی حداقل مهمترین بخش نیروهای وابسته به رژیم باشند. بسیاری از نیروهای پروار شده قدرت سیاسی نیز به محض اینکه احساس خطر کنند، بار و بندیل خود را برداشته از کشور خارج شده و در کشورهای دیگر سکنی خواهند گرفت.
بنابراین  گرچه فتح ایران ممکن است برای امپریالیستها  کار در مجموع ساده ای باشد اما نگاهداری آن چنین نیست و در پرتو مبارزه طبقات مردمی که اساس مقاومت را در مقابل امپریالیستها خواهند ساخت، کار بسیار مشکلی  خواهد بود.
اما مبارزه در خود کشورهای امپریالیستی و نیز کشورهای تحت سلطه  مانعی جدی برای ادامه جنگ نیز خواهد بود و این امکان وجود دارد که جنبشی ضد جنگ شبیه به سالهای پس از حمله  به عراق، در بیشتر کشورها شکل بگیرد. مردم کشورهای امپریالیستی مدت بیش از ده سال است که جنگ های افغانستان و عراق دیده اند و با توجه به گیر کردن امپریالیستها در این جنگها، سخت است که آنها بتوانند مردم کشور خود را با  توجه به  بحران جاری اقتصادی، تورم ، گرانی و  بیکاری مجاب کنند تا با یک جنگ طولانی همراه شوند و هزینه های انسانی و مالی چنین جنگی را بپردازند. چنانچه جنبشی ضد جنگ در شرایط کنونی برپا شود، آمیخته شدن آن با  واکنش طبقه کارگر و زحمتکشان به بحران اقتصادی جاری و اعتراضات کنونی بر علیه سیاسیهای ریاضت اقتصادی،  کار را برای بورژوا - امپریالیستها بسیار پرهزینه تر خواهد کرد و شاید عواقب آن خیلی قابل پیش بینی نباشد.
بنابراین در صورتی که جنگ از جانب امپریالیستها رخ دهد به احتمال زیاد باید برق آسا باشد و در کوتاهترین مدت به نتیجه برسد. شاید بهترین کار برای امپریالیستها تشکیل یک دولت در تبعید بوسیله رضا پهلوی  و یا جمهوری خواهان وابسته به امپریالیسم آمریکا و غرب در آستانه جنگ، تصرف سریع ایران و سپردن آن بدست اینان باشد؛ تا اینها بتوانند نقش مهمی در ایجاد انفعال در لایه ها و بخشهایی از طبقات متوسط و میانی که گمان میکنند پسر شاه بیاید، وضع بهتر خواهدشد، داشته باشند. و یا اینکه حداقل در مراحل اولیه پس از سرنگونی رژیم، از افرادی وجیه المله و یا نیروهایی که از میان اصلاح طلبان برخاستند و به آنها ملحق شدند، برای جلوگیری از هر گونه تداوم در جنگ از سوی مردم، و تحمیل حکومت دست ساخته امپریالیستها و تمکین مردم به آن، استفاده کنند.

11- جمهوری اسلامی و مردم ایران
چنانچه  ما وضع ایران را از نقطه نظر داخلی مورد بررسی قرار دهیم، تضاد شدید و رشد یابنده ای را میان حکومتگران مرتجع جمهوری اسلامی که نماینده طبقه بورژوازی بورکرات- تجاری و متحجرترین لایه های  نهاد  قرون وسطایی روحانیت ایران هستند از یک سو و توده های عظیم خلق که طبقه کارگر، توده های کثیر خرده مالکان  و کشاورزان روستا ، لایه های فقیر، متوسط و مرفه خرده بورژوازی شهری و بورژوازی ملی هستند، را از سوی دیگر میبینیم.  اگر امپریالیستها دست به تجاوز نزنند، کماکان تضاد میان خلق و ارتجاع داخلی تضاد عمده در ایران  خواهد بود و مبارزات مترقی و انقلابی بگرد آزادی خواهی و دموکراسی جریان خواهد داشت.
وضع عمومی پس از مبارزات دموکراتیکی که در پی تقلب در انتخابات سال 88 بوجود آمد از این قرار است: نیروهای حاکم باند خامنه ای  و احمدی نژاد مشترکا به سرکوب شدید جنبش توده های مردم پرداخته و این جنبش را که عمدتا اشکال مسالمت آمیز مبارزه را تعقیب میکرد، سرکوب کردند. چگونگی طبقه بندی کردن این سرکوب و اشکال آن با توجه به تجاربی که سرکوب گران از چگونگی تکامل انقلاب 57 داشتند،  از منطق زیر پیروی میکرد:
«جنبش را در نطفه خفه کنیم و نگذاریم انقلاب شکل گیرد. اجازه ندهیم هیچ تجمعی صورت گیرد. همه راهها ی حرکت جنبش را ببندیم. اصلاح طلبان ضعیف و جبون را در شکنجه گاهها و دادگاهها خرد کنیم، رهبران سازشکار را در گوشه ای حبس کنیم، فعالترین عناصر را بکشیم و یا به حبس کشیم، از توده ای از فعالترین مبارزین جوان از دختر و پسر، پیر و جوان زهر چشم بگیریم و به شکلهای مختلف آنها را تحقیر کنیم. عکس چگونگی کشتن های فجیع ، شکنجه شده ها و آزار دیده ها را بگیریم و در بین مردم پخش کنیم تا ترس بجان مردم افتد و دیگر کسی به خیابان نیاید، خانواده ها جلوی فرزندان خود را بگیرند، چوبه های دار در هر شهر و ده (بویژه استانهای کردستان، بلوچستان و خوزستان) بر قرار کنیم و هر روز و هر هفته عده ای (به عناوین مختلف قاچاقچی، تجاوز و...) را که حکم اعدام برایشان صادر شده و مردم در مقابل اعدامشان حالت منفعل خواهند داشت، را به بالای دار و زیر چوخه های اعدام قرار دهیم  تا بوی مرگ در فضا بپیچد و فضای کشتار ایجاد گردد، آنگاه از یک سو کسی در خیابان نخواهد آمد و از سوی دیگر اگر بیاید ما در این  فضا براحتی میتوانیم کشتار کنیم  و خلاصه ... مراقب هر مطلبی در مطبوعات باشیم و هر جای بوی اعتراض و حرکت آمد بسرعت بکوبیم. از آن طرف راه خارج را باز کنیم و بگذاریم که هر کس میخواهد برود و یا آنها را با نا امن کردن شرایط به سوی خارج برانیم. این نسل را همین جا تمامش کنیم!»
مواضع رهبران سازشکارجنبش یعنی عمدتا موسوی و کروبی در مقابل این اشکال ممتد و تکامل یابند کشتار، سرکوب، شکنجه و تحقیر،  تکامل مبارزه به اشکال عالیتر نبوده، بلکه تقلیل آن به اشکال پایین تر بوده است. از این رو علیرغم نقطه اوج جنبش در روزهای تاسوعا و عاشورا، آنان در  روز 22 بهمن از نیروهای خود خواستند که به تظاهرات بیایند و با سکوت  خود مبارزه  کنند.
به این ترتیب جنبشی که در آن مقطع دارای امکانات گوناگون برای تکامل مبارزه بود بدلیل سازشکاری رهبران، کشتار و سرکوب فعالان و نیز دیگر ضعف های  این جنبش بویژه عدم شرکت متشکل و سازماندهی شده طبقه کارگر(که تا حدودی متاثر از شرایط واقعی خود این طبقه و نیز بسیار بیشتر متاثر از وضع «پیشروان» آن است)، عدم گسترش مکفی مبارزه به شهرستانها و نیز عدم ارتقاء به اشکال نوین مبارزه خواه در عرض(اعتصاب و تظاهراتهای توده ای) و خواه در عمق( تشکیل دستجات و گروه های  نیمه مسلح و تمام مسلح از فعالان و جوانان، در مراحل اولیه برای دفاع از خود در برابر نیروهایی که بی محابا به مردم بی سلاح شلیک میکنند و در مراحل متکامل تر برای تعرض) دچار افت شد و برنامه و نقشه سرکوب سران جمهوری اسلامی موقتا پیروز شد.
اما علیرغم پیروزی سران سرکوب و افت جنبش، حرکت این جنبش بشکل پرسشها از رهبران و تکامل شناختها و خواستها ادامه یافته و باعث تجزیه نیروهای بدنه این جنبش گشته و میگردد .از یک سو رادیکالیسم(منتج از طبقه کارگر و زحمتکشان و نیروهای وابسته به آنان که پیش از سرکوب، نقش بیشتری در مبارزات بعهده میگرفت، در بخش عمده این جنبش در حال رشد بوده و هست و از سوی دیگر گرایشهای لیبرال در میان بخش کمتری از آن به موقعیتی کاملتر پای میگذارد. چنانچه امپریالیسم آمریکا و دیگر متحدین آن دست به تجاوز به ایران زنند و بخواهند ایران را همچون افغانستان و عراق مستعمره خود گرانند، و بدینسان مبارزه با امپریالیسم در ایران تضاد عمده گردد، گرایشهای رادیکال و میانه، نقش اصلی را در بدنه جنبش ضد امپریالیستی بعهده خواهد داشت.
بطور کلی، مردم ایران خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی و برقراری یک جمهوری دموکراتیک هستند که دست همه امپریالیستها را از اقتصاد ایران کوتاه کند، دین را از دولت جدا و به عنوان امر خصوصی افراد را به رسمیت شناسد، (4)  آزادی های اساسی را برای عموم طبقات خلق برقرار سازد و در جهت تداوم آنها بکوشد، حق تعیین سرنوشت برای ملیتهای ایران، تدوین حقوق برابر با مردان برای زنان و بالاخره یک فرهنگ  دموکراتیک ملی بر مبنای خطوط زنده و پویای فرهنگ و سنن بومی همراه با پیشرفته ترین وجوه فرهنگی ملل دیگر( جذب انتقادی) بر پا کند. وظیفه  برقراری این جمهوری دموکراتیک در دوران کنونی به عهده طبقه کارگر است. و چنانچه این طبقه ناتوان از رهبری مبارزات تمامی طبقات زحمتکش و نیز طبقات متوسط باشد، آنگاه حتی چنانچه چنین جمهوری دموکراتیکی به رهبری طبقات دیگر بر پا شود، امر و خواست توده ها انجام نخواهد شد و چنین جمهوری ای بقا نخواهد یافت.
همچنانکه گفتیم پس از انتخابات 88 تضاد میان خلق و حکومت جاری شدت یافت و جنبش دموکراتیک توده ها به رهبری جریانهای اصلاح طلب و بواسطه سازشکاری های آنها و نیز سرکوب شدید حکومت جمهوری اسلامی، موقتا دچار افت گردید. اما این تضاد در حال حاضر تضاد عمده  کشور ماست و بواسطه بحران جاری اقتصادی جهانی و روز به روز به حدت آن نیز افزوده میگردد. به این ترتیب جمهوری اسلامی از نقطه نظر داخلی، منزوی و مورد انزجار مردم است.

12- سنجش نیروهای جمهوری اسلامی،امپریالیستها و مردم ایران نسبت به یکدیگر
اکنون و با در نظر داشت مطالبی که در مورد وضعیت نیروهای امپریالیستها و جمهوری اسلامی در بند دهم بازگو کردیم میتوانیم به این نکته اشاره کنیم که در صورتی که  ما نیروی های جمهوری اسلامی را نسبت به نیروی امپریالیستها بسنجیم، این نیروها مجموعا ناتوان و ضعیف مینمایند؛ و اگر از جنجال آفرینی های پر سرو صدا، داد و فریادهای گوشخراش و در شیپور کردنهای حکومتگران این جمهوری  در مورد ابزار و آلاتی که گویا مدرنترین و پیشرفته ترین نوع خود در جهان هستند، بگذریم و بطور واقعی وضعیت  نیروهای آن را از لحاظ تکنولوژی مورد سنجش قراردهیم، این نیروها نه تنها معرف قدرت زیاد جمهوری اسلامی نبوده، بلکه بر عکس معرف ضعف و ناتوانی آن در مقابل امپریالیستها است. همچنین اگر آن را از نظر نفرات انسانی یعنی کسانی که حاضرند با آگاهی و از دل و جان برای آن بجنگند، نسبت به گذشته بسنجیم، این نیروها نسبت به سالهای 60 تا 65 در جنگ ایران و عراق، تقریبا دچار تحولی اساسی شده و آن اعتقادات و آن تمایلاتی که آن دوره در میان این نیروها(عموما پاسداران و بسیجی ها) وجود داشت، در آن حدود و کیفیات  وجود ندارد. این نکته اخیر در مورد نیروهای امپریالیستی نیز کمابیش  صدق میکند. زیرا این نیروها نیز از هر گونه انگیزه  واقعی برای جنگ بدورند و بوسیله تبلیغات امپریالیستی  و بزور تکنولوژی و سلاح مدرن به آنها احساس قدرت تلقین میشود. بنابراین نیروهای کمی و کیفی جمهوری اسلامی در مقابل امپریالیستها به هیچوجه معرف واقعی نیرو و قدرت واقعی طبقات مردمی ایران نبوده، بلکه بر خلاف هیاهو، لودگی و ژست قدرت گرفتن های آن،  در مقابل امپریالیستها بسیار ضعیف میباشند. رهبران این نیرو یعنی سران حکومتگراسلامی  نیز در مقابل امپریالیستها عموما بی پرنسیپ، بدون عزت نفس  وعموما خوار و ذلیل و خاک بوس امپریالیستها هستند.(5)
از سوی دیگر اگر ما این نیرو را از نقطه نظر داخلی و در مقابل طبقات مردمی و مبارزات آنها بسنجیم، نه تنها از نقطه نظر آلات و ادوات و تا دندان مسلح بودن، نسبت به مردمی که سلاحی در دست ندارند بسیار مقتدر مینمایند، بلکه مستبد، تحمیل گر، متفرعن، تحقیرکننده، کشتارکننده، نابودگر هر نوع آزادی و حقوق انسانی و خلاصه صاحب همه و هر چیز مینمایند. بنابراین این نیرو از لحاظ کمیت نسبت به نیروی امپریالیستی ضعیف و نسبت به مردم که در حال حاضر فاقد سلاحند، قوی مینماید. حال آنکه از لحاظ انگیزه و تمایل برای مبارزه و جنگ در هر دو مورد یعنی خواه نسبت به امپریالیستها و خواه نسبت به مردم در هر حال فاقد انگیزه های لازم برای مبارزات دراز مدت و یا مبارزاتی با گستره و عمق زیاد است.  در عوض طبقات مردمی در حالیکه از نظر تشکل و  نیروی نظامی  نسبت به هر دو نیرو امپریالیستی  و جمهوری اسلامی در حال حاضر ضعیف و ناتوان مینمایند، اما از لحاظ انگیزه  قوی بوده و در صورت یک کار آگاه گرانه  متداوم، این انگیزه ها میتواند قوی تر گردد. در کل جمهوری اسلامی در مقابل نیروهای مردم در یک مبارزه داخلی از نظر تاکتیکی قوی و نابود کننده، اما از نظر یک مبارزه متداوم و طولانی، یعنی از لحاظ استراتژیک ضعیف و ناتوان مینماید. این وضعیت درمورد امپریالیستها نیز مشابه وضعیت جمهوری اسلامی درمقابل مردم است.  در صورتی که طبقه کارگر متشکل شده و بوسیله یک حزب کمونیست انقلابی رهبری گردد و بتواند توده های روستا و اقشار میانی را به زیر پرچم خود برای استقلال و آزادی گرد آورد، خواه جنگ- اگر رخ دهد- و خواه مبارزه داخلی را رهبری کند، وضع بکلی متفاوت خواهد شد.        

 

13- خلق ایران مخالف جنگ است
مردم ایران به هیچوجه جنگ نمیخواهند. آنان بشدت از هر سو تحت فشار هستند. تورم، گرانی و فشارهای متناوب اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کمر آنان را خرد کرده است در شرایط کنونی جنگ میتواند دردها و رنجهای آنها را بسیار بیشتر کند.
جنگ میتواند تمامی تاسیسات اقتصادی ایران را نابود کند و یا به آنها صدمات جدی وارد نماید. چه کسی باید بهای آنها را بپردازد:  کارگر ان و زحمتکشان
جنگ میتواند ویرانی و تخریب نقاط مسکونی را به همراه بیاورد. چه کسی باید دوباره آنها را بسازد:  کارگران و زحمتکشان
جنگ میتواند کشتار و نابودی  انسانهای بیشماری را به همراه آورد و معلولین بسیار به جای گذارد. چه کسی باید رنج فقدان آنها را بر خود هموار کند: خلق
کمونیستها جز خواست خلق چیزی نمیخواهند. کمونیستها به هیچوجه جنگ امپریالیستها علیه ایران  را برنمی تابند، زیرا بخوبی میدانند که امپریالیستها به هیچوجه اهداف نیکی ندارند. آنان میخواهند بجای جمهوری اسلامی یک سلطنت و یا جمهوری وابسته تر ایجاد کنند و نوکر و سگ زنجیری را بجای حکومتگران کنونی بنشانند.

14 - تعیین تکلیف با جمهوری اسلامی به عهده مردم ایران است
امپریالیستها میگویند جمهوری اسلامی بدنبال تبدیل شدن به قدرت اتمی است و اتمی شدن ایران برای منطقه و جهان خطرناک است و عواقب ان ناامن شدن منطقه و کشورهای سرمایه داری غرب است. آنها میگویند که ایران مروج و گسترش دهنده تروریسم است  و نیز ایران ناقض حقوق بشر است.
در مورد این ادعاهای امپریالیستها که خود مسبب اساسی ناامنی در سراسر جهان هستند  و دو جنگ امپریالیستی و ده ها و صدها جنگ کوچک و بزرگ را در سراسر گیتی دامن زده اند، کودتا ها در کشورهای گوناگون سامان داده و به اشکال مختلف در این کشورها ی تحت سلطه و یا حتی کشورهای امپریالیستی دیگر مداخله  کرده اند، گروه ها گوناگون تروریستی را درست کرده اند و بجان خلق ها انداخته اند، سخن بسیار گفته شده است. اما صرف نظر از هر آنچه که امپریالیستها میگویند، که عموما تنها ابزار و یا بهانه هایی است که آنها مقاصد واقعی خود را بوسیله آنها پیش میبرند، وظیفه تعیین تکلیف با جمهوری اسلامی به عهده نیروهای خارجی نیست، بلکه به عهده مردم ایران است. چنانچه مردم  نتوانند جمهوری اسلامی را سرنگون کند، این به آنها مربوط میشود که تحت چنین حکومت مرتجع و عقب مانده ای  بسختی و با رنج و مرارات فراوان زندگی میکند و بناچار باید زندگی کنند. خلق ایران تجارب گذشته امپریالیستها را در کشورهای گوناگون تحت سلطه به مانند ویتنام، کامبوج، لائوس و نیز کشورهای افریقایی و آمریکای لاتین دیده و حال آنها را نیز، در کشورهایی همچون افغانستان، عراق و لیبی میبیند و به هیچوجه به امپریالیستهایی که میخواهند برای او «حقوق بشر» و «دموکراسی» بیاورند اعتماد و اعتقادی ندارد.
اما گویا در میان برخی اقشار و طبقات، دسته ها و گروه هایی بافت میشوند که بواسطه نفرت از جمهوری اسلامی  میخواهند به هر قیمتی از شر آن خلاص شوند. چنانچه این قیمت، ورود امپریالیستها به ایران و مستعمره کردن ایران باشد، از لحاظ آنها فرقی نمیکند:
« بفرمایید کشور ما مال شماست! ما از دست این حکومت خسته و کلافه ایم! ما (منظور خودشان است) ناتوان از سرنگونی این حکومت هستیم! قدم رنجه فرمایید ما را از شر اینان خلاص کنید! اجازه دهید زیر سایه شما راحت و آسوده زندگی کنیم!»  
آیا اینها وحشتناک نیست؟  اگر چنین کسانی در میان برخی طبقات میانی و متوسط ایران یافت شوند که  آرزو کنند امپریالیستها به ایران حمله کنند و این شر زمینی را از ایران بزدایند و برای آنها «آسایش» و «راحتی» بیاورند، آیا این نشانگر اوج ضعف، زبونی و حقارت آنها نیست؟ آیا چنین کسانی نباید در خود توش و توانی ببینند که خود قادرند و باید که این شر زمینی را از ایران بزدایند. آیا این گونه نیست که آنان خود را هیچ می بینند و امپریالیستها را همه چیز؟

15-  نقش بازدارنده و گشایش گر تضاد با امپریالیستها در رشد تضادهای مردم ایران با جمهوری اسلامی
در مباحثی که اکنون در میان فعالین چپ جاری است، اغلب گفته میشود که امپریالیستها مانع تکامل مبارزه طبقاتی با جمهوری اسلامی هستند و خواه این تحریمهای اقتصادی را در نظر بگیریم و خواه امپریالیستها به ایران تجاوز کنند، در هر حال آنها به جمهوری اسلامی کمک کرده و برای وی فرصت های تازه ای در سرکوب توده ها ایجاد خواهند کرد. در این مباحث باید بیشتر دقت کرد. زیرا در حالیکه از جهاتی درستند، اما از جهاتی دیگر درست نیستند و واقعیت را درست بازتاب نمیکنند.
اگر ما به برخوردهای حکومتگران جمهوری اسلامی با مبارزات و جنبش های توده ای در طول انقلاب و نیز در سالهای بعد از 76 نگاه کنیم، تا آنجا که این حکومتگران به سرکوب مبارزات توده ها دست زده اند، امپریالیستها یا پشتیبانی کرده اند و یا سکوت نموده اند. سوای آموزش نیروهای جدید امنیتی بوسیله افراد با تجربه ای همچون سپهبد فردوست و همکاری برخی از نیروهای ساواک با جمهوری اسلامی، تقریبا بیشتر تهاجماتی که علیه مبارزات توده ها صورت میگرفت و ارتش در آنها نقش داشت( مانند سرکوب مبارزات خلق کرد و عرب) فرماندهی ارتش در دست نیروهایی بود که بنوعی طرفدارآمریکا بودند.
از سوی دیگر جنگ عراق علیه ایران  که زیر نام مبارزه با «صدور انقلاب» صورت گرفت، خود با نظر مساعد آمریکا رخ داد و هدف اصلی آن زیر ضرب قرار دادن انقلاب در ایران و به هرز بردن انرژی انقلابی توده ها بود. در واقع میتوان گفت که عراق که مورد حمایت امپریالیستها قرار گرفت، با حمله به ایران از تکامل تضادهای داخلی و  مبارزه طبقاتی در داخل کشور جلوگیری کرده و این امکان  را برای دولت جمهوری اسلامی و خمینی بوجود آورد تا زیر نام جنگ به سرکوب تمامی مبارزات و اعتراضات طبقات زحمتکش و نابود کردن گروه ها و احزاب انقلابی بپردازد.(6)
در مورد مبارزات دموکراتیک پس از سالهای 76 و نیز پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 نیز میتوان همین را گفت. در واقع آمریکا بر خلاف پشتیبانی ظاهری از جنبش دموکراتیک و آزادی خواهانه که رهبری آن در دست اصلاح طلبان بود، در عمل و بطور واقعی به هیچوچه تمایلی به تداوم چنین جنبشی نداشت و آن را خواه از لحاظ تکامل مبارزه طبقاتی در ایران و خواه  تاثیر در منطقه به نفع خود نمیدانست. بنابراین  تمایل اصلی وی سرکوب هر چه تمامتر این جنبش بود. این البته مغایر این نبوده و نیست که آمریکا خود را آماده پذیرش و حمایت نیروهای اصلاح طلبی قرار دهد که پس از این سالها از ایران بیرون آمدند و برخی از آنها همچون سازگارا  خود را در خدمت به امپریالیسم آمریکا قرار دادند؛ هم ژست دمکراسی خواهی آمریکا بر جای میماند و هم گویا تداوم حمایت وی از جنبش دموکراتیک و آزادی خواهانه مردم ایران.
در دوران کنونی نیز چنانکه  امپریالیستها به جنگی علیه جمهوری اسلامی دست زنند این جنگ سوای اینکه در شرایط بین المللی رخ میدهد که تا حدودی با آن زمان فرق میکند، اما اهداف آن کمابیش شبیه همان اهداف جنگ عراق با ایران است. به این معنی که در واقع تلاش ایران برای دستیابی به انرژی هسته ای، جای صدور انقلاب را گرفته و بهانه هایی همچون حقوق بشر و یا تروریسم  نیز به آن اضافه شده است.  اگر در آن دوران، جنگ عراق و امپریالیستها علیه ایران دلایلی همچون محدود کردن ایران درون مرزهای خود، جلوگیری از تاثیر انقلاب در منطقه و تحقیر شخصیت ملت ایران میان ملت های همجوار و مهمتر از همه تحلیل بردن انرژی انقلابی مردم ایران در جنگ بجای تکامل مبارزه طبقاتی داخلی داشت، اینک نیز چنین جنگی به هر حال مانع تکوین مبارزه طبقاتی ای داخلی خواهد بود که بویژه در سال 88  دورانی از اوج را تجربه کرد. این تا اینجا نقش امپریالیستها در مانعت از پیشرفت تضادهای داخلی.(7)
اما باید در نظر داشت که تضادهای داخلی تنها تضادهای موجود در کشور ما نبوده، بلکه آنها به همراه تضادهای خارجی مجموع  تضادهای  نه تنها جامعه ما، بلکه عموما کشورهای تحت سلطه را میسازند.
بطور کلی  در کشور ما دو نوع تضاد وجود دارد: یکی تضاد های داخلی که طبقات مختلف مردم  رودر روی متحجرین بورژوا - بورکرات جمهوری اسلامی و روحانیون حاکم بر کشور هستند و هدف آن  بدست آوردن دموکراسی و آزادی است و دیگری تضاد های خارجی که مشخص کننده اصلی آنها تضاد مردم ایران با امپریالیستها است و اینان آماج اصلی طبقات مردمی برای کسب استقلال واقعی میباشند.
البته بین این دو نوع  تضاد، بسته به نوع حکومت داخلی، شکلها و نیز شدت و ضعف وابستگی آن به امپریالیسم، درجات متفاوتی از ارتباط  و وابستگی وجود دارد. مثلا در زمان شاه چنین ارتباطات و وابستگی هایی در تمامی زمینه ها و بحد لازم  وجود داشت. در نتیجه بین تضاد های داخلی و خارجی علیرغم تمایز، تقریبا پیوند همه جانبه و عمیقی بر قرار بود. چندان که  مبارزه با استبداد سلطنتی در عین حال مبارزه با امپریالیسم و مبارزه با امپریالیسم در عین حال مبارزه با استبداد شاهی بود. گر چه عموما و حداقل تا آنجا که تکوین مبارزه داخلی ایجاب کرد، مبارزه با امپریالیسم از کانال مبارزه با استبداد و دیکتاتوری سلطنتی شاه میگذشت و یا در درون آن پنهان بود. اما در جمهوری اسلامی چنین پیوندهایی نه در همه زمینه های وجود دارد و نه در هر زمینه ای بحد یا بدرجه ضروری برای امپریالیستها. در نتیجه در حالیکه مبارز با شاه در عین حال مبارزه با امپریالیسم بود، اما مبارزه با جمهوری اسلامی لزوما به معنای مبارزه تام و تمام  با امپریالیسم نیست و نیز برعکس.
در اینجا همچنانکه گفتیم این حدود و درجات متفاوت وجود دارد، ولی معهذا در مورد این تفاوتها نباید اغراق کرد.  این به این معنی است که وابستگی و ارتباطاتی که بین جمهوری اسلامی و امپریالیستها وجود دارد، خواه ناخواه در محدوده های معینی، مبارزه با جمهوری اسلامی را نیز مبارزه با امپریالیستها میکند و در عین حال مبارزه با امپریالیستها را مبارزه با جمهوی اسلامی.( 8) همچنین، اگر چه مبارزه امپریالیستها با مردم ایران و تجاوز ویا تصرف این کشور از تکامل تضادهای داخلی و مبارزه طبقاتی داخلی به اشکال گذشته آن جلوگیری میکند، اما آنها را در شکلهای جدیدی پیشرفت داده، متکامل میسازد. 
به عبارت دیگر تکامل تضادهای داخلی و خارجی ایران که با یکدیگر وحدت دارند، ناموزون بوده و رشد و تداوم یکی در عین اینکه مانع رشد و تداوم دیگری میشود، در عین حال در درون خود آن را رشد میدهد. یعنی در حالیکه مبارزه با امپریالیستها در شکل صوری خود، از تکوین تضادهای داخلی جلوگیری کرده و آنها را به تضادهای غیر عمده تبدیل میکند، اما معهذا پیشرفت تضاد با امپریالیستها، در بطن خود رشد و تکامل تضادهای داخلی را در بر داشته و در بر خواهد داشت؛ و زمانی که یکی از این دو دچار افت گردیده و دیگری ادامه رشد خود را از سر میگیرد، از آن  شرایط و وضعیتی آغاز نمیکند که پیش از آن در آن جا ناتمام باقی مانده بود، بلکه از وضعیت و شرایط متکامل نوینی آغاز میکند که طبقات مختلف، پس از  حرکت و رشد طی پروسه تضاد عمده پیشین، به آن میرسند.(9)
در حقیقت برخی از افراد یا جریانهایی که مداخلات امپریالیستی را بطور مطلق مانع تکوین مبارزه طبقاتی داخلی میدانند، به مرحله انقلاب دموکراتیک نوین معتقد نیستند و تنها به انقلاب سوسیالیستی باور دارند. از این رو اینها فکر میکنند اگر امپریالیستها تجاوز کنند، آنها نمیتوانند انقلاب سوسیالیستی خود را  که البته مدت 30 سال « ناقابل» است که آغازش کرده اند، تداوم بخشند. البته بیشتر آنها در عین حال گمان میکنند که طبقه کارگر نه تنها در مبارزات ضد امپریالیستی با دیگر طبقات ممزوج خواهد شد، بلکه در مبارزه دموکراتیک نیز چنین امتزاجی صورت میگیرد و از نظر آنها نباید صورت بگیرد. بیشتر اینها کسانی هستند که به طبقه کارگر توصیه میکردند که در مبارزات دموکراتیک شرکت نکند، زیرا این مبارزات به او مربوط  نیست. آنان از این طبقه درخواست میکردند که تنها در مبارزاتی شرکت کند که برای خواستهای خود این طبقه بطور منفرد بوجود میآید. بدینسان این چپ های کارگری، مبارزات کارگری صد درصد خالص را میخواستند.
طبیعی است که از نظر اینان  طبقه کارگر نباید در هیچ مبارزه ای  غیر از مبارزات برای خواستها طبقه کارگر شرکت کند و تلاش کند که رهبری آن را بدست آورد. از این رو آه و فغان اینان در میآید: « باز هم انحراف! بازهم اشتباه! بازهم «چپ بورژوایی»!  مبارزه دموکراتیک دیگر چه صیغه ای است؟ مبارزه ضد امپریالیستی دیگر چه صیغه ای است؟ »  اینان و بسیاری دیگر به همراهشان متوجه نیستند که در حالیکه ما با هر گونه تجاوز امپریالیستی به کشور خود مخالفیم ولی معهذا خود را فریب نمیدهیم و متوجهیم که در کشورهای تحت سلطه امپریالیستها، مبارزه برای کسب قدرت و یا تثبیت قدرت سیاسی، بویژه - و هزار بار مسلم تر-  زمانی که طبقه کارگر متشکل شده و رهبری شده بوسیله حزب خود در راس انقلاب قرار گیرد، خواه ناخواه از یک مبارزه طولانی با نیروهای امپریالیستی گذر خواهد کرد.
اکنون گمانه زنی و تحلیل در مورد چگونگی تضادهای داخلی و خارجی و نحوه ارتباط آنها با یکدیگر اندکی مشکل است، زیرا امپریالیستها به ایران حمله نکرده اند و نیز شکل تکامل مبارزه طبقاتی  و ملی از این لحاظ که آیا جمهوری اسلامی بر جای میماند و یا  با برجای ماندن آن مبارزه ادامه میابد، و یا پس از مدتی جنگ، سرنگون میشود و حکومتی مانند شاه جای آن مینشیند و یا اینکه اساسا امپریالیستها درگیر جنگی به مانند عراق یا افغانستان خواهند شد، بهر حال چندان روشن نیست. در هر کدام از این اشکال رابطه تضادهای داخلی و خارجی اشکال ویژه ای بخود خواهد گرفت. ما نیز عجالتا بحث خود را در حدود وضعیت جاری نگه میداریم و به بحث پیرامون رابطه معین میان مبارزه برای دموکراسی با ارتجاع داخلی و مبارزه برای استقلال با امپریالیستها میپردازیم و به مسائل پیرامون آن توجه میکنیم.    

ادامه دارد
هرمز دامان
اردیبهشت 91

یادداشتها

     

 

مینوی اصلی

خانه | شعلۀ جاوید | گزیده ها | تازه ها | برنامۀ حزب | هواداران | جا ا | کتابخانه| پیوندها | تماس با ما | Englishجمعی از مائوئیستهای ایران