صفحه جمعی از مائوئیستهای ایران 

تراژدی و مضحکه ی«جمهوری اسلامی»
تحلیلی از اوضاع سیاسی ایران(1)

 

در آستانه دوره جدید انتخابات ریاست جمهوری، ایران اوضاع سیاسی ویژه ای را میگذراند که طی 30 سال اخیر تقریبا بی سابقه است. تضادهای درون حاکمیت جمهوری اسلامی یکی از شدیدترین دوران های خود را میگذراند. تضاد ارتجاعی حاکمیت با امپریالیستها دچار حدت فوق العاده ای شده است و نیز شکاف و تضاد بین کل حاکمیت اسلامی با مردمی که به هیچوجه خواهان ادامه زندگی در زیر سیطره ی آن نیستند و تنها از روی اجبار و ناتوانی در سرنگونی آن، تسلط آن را بر زندگی خود پذیرفته اند، قطبیت کم نظیری را میگذراند. آنچه که این وضعیت را غریب و اسف انگیز میکند وضعیت ناهنجار نیروهای سیاسی ای است که ادعای رهبری طبقات مختلف مردم یعنی طبقه کارگر، خرده بورژوازی(شهری و روستایی و همچنین لایه های مختلف زارعین و کشاورزان) و بورژوازی ملی( در شرایط کنونی این بورژوازی جزو خلق محسوب میشود) را دارند، اما تقریبا کوچکترین توانی برای تاثیر بر توده های مردم و طبقات اصلی خلق ندارند.
بی تردید موضع درست در مورد انتخابات جاری ریاست جمهوری(1) که علیرغم هر گونه شرکت مردم در انتخابات و رای شان به فردی خاص، نام مشخص و از قبل تعیین شده ای از درون صندوق های آن بیرون خواهد آمد، تحریم این چیزی است که نام بی مسمی «انتخابات» بر آن گذاشته شده است و این امر البته از سوی تقریبا تمامی اپوزیسیون صورت گرفته است. اما بین موضع اپوزیسیون در حال حاضر مجموعا بی تحرک و بی خاصیت ایران وهوارهای همیشگی اش در تحریم «فعال» انتخابات، و موضع احتمالی مردم در کشور، امکان اختلاف کم نیست. مردمی که به سبب فقدان احزاب، سازمانها و تشکل های  رهبری کننده جدی، در استیصال کامل بسر میبرند و ناامیدانه در هر انتخاباتی که حتی ذره ای  و کور سویی امید از انتخابی که میکنند، بر آنها بتابد، شرکت میکنند. میگوییم احتمالی! زیرا  این امر با توجه به وجود دو کاندیدای ظاهرا اصلاح طلب یعنی آقایان عارف و روحانی در جمع هشت کاندیدا و امکان ترغیب مردم  برای رای دادن به آنها از سوی برخی از راست ترین جریانهای اصلاح طلب که برای احترام به قواعد«دمکراسی» و «انتخابات» و پرهیز از تمایلات «سرنگونی طلبانه خشونت آمیز» عموما خود را ملزم به شرکت در هر انتخابی میبینند، میتواند متصور شود.
با توجه به واقعیات جاری، نگاهی میاندازیم به مهمترین نکات در مورد هر یک از این تضادها.

 متحجرین بورکرات - کمپرادور و نمایش مضحکی به بنام «انتخابات» ریاست جمهوری
ولی فقیه خامنه ای و دارودسته و منصوبین آدمکش و جنایتکار وی اکنون و با انتخابات ریاست جمهوری قرار است پس از سی و اندی سال که از حکومت جمهوری اسلامی میگذرد و برای، بار چندم بگوییم: دهمین، بیستمین و... بار یکدستی«پابرجای» جدیدی را در خود بوجود آورد. از قرار با تهدید خاتمی یعنی کاندیدای اصلی اصلاح طلبان، برای جلوگیری از ثبت نام وی برای انتخابات ریاست جمهوری، که در نتیجه ی هشدارهای مداوم نیروهای امنیتی، که اگر خاتمی بیاید تامین امنیت وضع کنونی باند خامنه ای تقریبا غیر ممکن است،(2) صورت گرفت و حذف دو کاندید ای اصلی دیگر یعنی آقایان رفسنجانی(3) و مشائی که هر کدام باندهای دیگری از بورکرات- کمپرادورها پیشین و جدید را نمایندگی میکنند، شرایط برای چنین یکدستی و تثبیت آن آماده میشود.

 هیئت حاکمه و  مسئله ی یکدستی
این البته آرزویی است  که بر آوردن آن برای خامنه ای و دارودسته آدمکشان بیت رهبری، اگر نگوییم غیر ممکن لاقل باید بگوئیم بسیار مشکل است و بسختی  و تنها با گرد آمدن شرایطی ویژه میتواند صورت گیرد. شرایطی که جمع شدنشان، حداقل در حال حاضر دور از انتظار جلوه میکند. این امر به این دلیل است که ایجاد یکدستی نسبی و تعادل  در حاکمیت های بورکرات- کمپرادور عمدتا بدون دخالت امپریالیستها و پشتیبانی مستمر آنها امکان پذیر نیست. نگاهی به دوران استبداد رضا شاهی و ایضا استبداد محمدرضا شاهی( و نیز تقریبا بیشتر کشورهای تحت سلطه) نشان میدهد که سرکوب و خفه کردن هر گونه صدای مخالف  از درون هیئت حاکمه علیه باند مورد تایید امپریالیستها، تنها به مدد تسلط خود امپریالیستها بر ارکان امنیتی و نظامی یعنی سازمانهای امنیت و ارتش و حمایت آنها از باند حاکم و رهبر آن، شدنی است. بدون حمایت امپریالیستها از باند و شخص برگزیده شان، سرکوب کردن تضادهای داخلی حاکمیت به سادگی مقدور نیست و تنها تحت شرایط  ویژه و جایگاه کشور مزبور در تقسیم کار جهانی ممکن است، مقدور شود. از این رو هر چند که خامنه ای مشتی سرسپرده و مزدور و نیز جوجه حزب الهی نو کیسه و مطیعی به نام سعید جلیلی از کیسه باند حاکم بیرون آورده است،(4) اما این ابدا برای او و باندش حاشیه ی امنی برای فرار از تضادهای درونی حاکمیت و یا حذف آنها و رابطه با امپریالیستها ایجاد نمیکند.
علت اصلی این تضادها، نه تضادهای میان اشخاص(5) که تنها نمایندگی باندها را به عهده دارند، بلکه جناح ها و دسته بندی های عینی درونی طبقه حاکم بورکرات- کمپرادور است. این جناح ها و دسته ها حتی در شرایط ثبات نسبی اقتصادی نیز دائما بوجود میآیند و تجدید تولید میشوند. چنانچه به بخش های مختلف اقتصاد ایران که کشوری است از نظر اقتصادی  (و نه سیاسی) بطور کامل تحت سلطه امپریالیستها، نگاه کنیم، شاخه های اصلی آن را چنین در مییابیم.

جناح های مختلف بورکرات - کمپرادورها در جمهوری اسلامی
بورژوازی شبه صنعتی
بورژوازی مونتاژگر یا کمپرادورهایی که باصطلاح جناح«صنعتی» حاکم را تشکیل میدهند. این بخش از دو بخش دولتی و خصوصی تشکیل شده است و تقریبا تمامی کارخانه های بزرگ و متوسط و شبکه های اصلی تولید شبه صنعتی را در دست خود دارند. گذار از بخش دولتی به بخش خصوصی صفت ممیزه دوران نوین وابستگی تولیدی به امپریالیسم و برنامه های صندوق بین المللی و بانک جهانی  در ایران را تشکیل میدهد. فروش کارخانجات دولتی به بخش خصوصی که عمدتا از میان دارو دسته های همان مدیران دولتی و باندهای حاکم بوده اند، جنگ حریصانه ای را برای بلعیدن آنها بوسیله ریاکاران مذهب پناه، یعنی اشخاص یا باندهایی که یا در سیاست  و یا د راقتصاد موقعیت های دولتی، داشتند، بوجود آورده است. بواسطه تحریم امپریالیستی، بی ارزشی پول ایران در مقابل ارزهای خارجی و تورم تولید برخی اقلام کاهش پیدا کرده و برخی شرکت تابعه که نقش مکمل تولید اصلی را بازی میکنند دچار ورشکستگی شده و یا دچار تعطیلی گشته اند. نقش نماینده اصلی بورژوازی مونتاژگر  تا کنون  بیشتر ازهر کسی به عهده رفسنجانی بوده است.  
بورژوازی تجاری
بورژوازی تجاری کمپرادور نقش اصلی را در واردات مواد خام برای صنایع شهری و روستایی و نیز اقلام مصرفی مردم (و البته برخی اقلام مهم صادراتی که خصلت صدور مواد خام مورد نیاز امپریالیستها را دارند) به عهده دارد. این شاخه نیز خود به دو دسته ی اصلی خصوصی و دولتی تقسیم میشود و هر کدام از اینها نیز دستجات و باندهای فراوانی درون خود دارند. سوای جناح و لایه هایی که در اتاق بازرگانی که عموما ملک طلق هیئت موتلفه و دارودسته های عسگر اولادی- بادمچیان بوده است، متمرکز هستند، باندهای جدیدی طی دهسال اخیر، از درون  سپاه و ارتش نیز به عنوان ارگانهای دولتی، نقش بورژوازی بورکرات کمپرادور تجاری دولتی(البته شاخه هایی از دولت که در عین حال ضد دولت کنونی هستند) را در رابطه با امپریالیستها، گرفتن رشوه های کلان برای زد و بندها و قرار دادهای اقتصادی جدید برای خرید سلاح، تجهیزات کارخانجات نظامی و غیر نظامی ارتش و سپاه و نیز تجهیزات مخابراتی به عهده داشته اند. این امر، جنگ گرگهای درون این مراکز را برای بدست آوردن مقرهای جدیدی درون قدرت سپاه یا ارتش، نیروهای انتظامی و اطلاعات و دیگر مراکز امنیتی و نظامی، دامن زده است. هر کدام از این دستجات از سویی راه را برای خود باز میکنند و از سوی دیگر راه را بر جناح های مقابل میبنند. عزل و نصب های مداوم و تصفیه های درون این مراکز نشان از جابجایی باندها و یا تسلط بیشتر یک باند بر مجموعه های رهبری کننده دارد. موضع عسگراولادی که بالاخره در اواخر عمر خود عافیت جو وعاقبت اندیش شد و به تغییرموضع خود در مورد مسئله موسوی و کروبی روی آورد، نشانی از به تنگ آمدن حداقل بخشی از هیئت موتلفه ازشکل گیری این گروه های نظامی- اقتصادی، وضعیت های ناهنجارو بلبشوی اقتصادی پیش رو است که در شکل یک موضع سیاسی  یعنی فاصله گرفتن از نظرگاه باند خامنه ای بیان میشود.
بورژوازی ربایی
بورژوازی ربایی کمپرادو  اعتبارات دولتی و خصوصی و رابطه های مالی و پولی با صندوق بیین المللی و بانک جهانی را در دست دارد. با ایجاد بانک های خصوصی بر دامنه و عمق دامنه تضادهای این بخش، که از پیش با وجود قرض الحسنه ها دچار آنها بود، افزوده شد. پرداخت اعتبارات و وام ها به فک و فامیل و شرکا یا دوستان خود، گرفتن رشوه های کلان در پرداخت وامها، دزدی های سرگیجه آور بانکی از طریق بازی با حساب ها، عدم پرداخت دیون بانکی بوسیله مقروضین میلیاردر حزب الهی که عموما یا به تنهایی و بوسیله برخی باندها، و یا دست در دست بخشهایی از بورژوازی کمپرادور«شبه صنعتی» و تجاری صورت میگیرد، وضعیت ناهنجاری را بر سازمان مالی و پولی ایران حاکم کرده است. روزی نیست که خبری از دزدی های کلان بانکی و «غارت بیت المال» بوسیله دارودسته های حزب االهی که لبهاشان چرب و چیلی شده و خودشان چاق و چله، در مطبوعات داخلی درج نشود. عموما یا کسانی از میان اینان لو میروند که میخواهند خوردن و بالاکشیدنشان به محافل کوچکی محدود شود و یا بوسیله باند دیگری صورت میگیرد که میخواهد دیگر باند حاکم را از موقعیتی که دارد پایین بیاورد و خود جایگزین آن شده، بر این خوان یغما نشیند. سوای اینها، برخی دزدی های کلان بانکی بوسیله باندهایی که دارای موقعیت های ممتازی دارند صورت میگیرد و اگر کسی یا اشخاصی از این مجموعه  لو روند، تا گند کار در نیامده، در قبال سکوت آنها، دست بکار فراری دادنشان به کشورهای دیگر میشوند و مشتی آه و ناله تحویل مردم فلک زده ما میدهند. یکی ازنمونه بارز این دسته ی آخر، جناب حزب الهی دزد چاق و چله شده، آقای خاوری بود که اکنون با پولهای کلانی که از مردم ایران دزدید، با حاشیه امنیت بالا در کشور کانادا راحت و سرخوش زندگی میکند.
 بورکرات های کمپرادور
سوای همه ی اینها بورژوازی بورکرات و شبه تکنوکرات است که دولت یعنی وزارت خانه ها، مدیران دولتی، معاونین، فرمانداری ها و شهرداری ها و کل سیستم بورکراتیک حاکم را در کنترل خود دارد. هر کدام از وزرات خانه ها و  بخش های  دولت، بودجه های کلانی از در آمد نفتی کشور که صدور آن، شاخص اصلی وابستگی اقتصاد ایران و خصلت تحت سلطگی آن را تشکیل میدهد، در خود فرو میکشند. البته«دولت» یعنی وزرا و مدیرکل ها و اعوان و انصارشان تنها میتوانند بخشی از درآمد نفتی را در خود فروکشند و میان خود تقسیم کنند. دعوا بر سر بودجه که عمدتا به در آمدهای نفتی متکی است بخشهای دیگر مجموعه ارکان حکومتی را در نیز در بر میگیرد. بخشهایی همچون خود دفتر ولی فقیه، قوه قضاییه ، دفتر و دستکی بنام شورای نگبهان و شورای خبرگان که مومیایی های خشکیده ی از قرون واعصار بازمانده در آنها مشغول چرتکه انداختن هستند، شورای تشخیص مصلحت و مجلس شورا، ارگان های امنیتی و نظامی و نیز هزاران دفتر و دستک دیگر ...یعنی  خلاصه کل بخشهایی که عموما با نام «دولت» خوانده میشوند(6) و در جمهوری اسلامی بدلیل شکل ویژه حکومتی آن، از یکدیگر مجزا و گاه صد و هشتاد درجه با هم اختلاف داشته و دارند و عموما نقطه مقابل یکدیگرند.
یک تصویر عمومی
اگر ما این مجموعه ی طبقه ی حاکم را با تمامی خرده ریزه های درونی آن(زیرین و جانبی) به هم فشرده کنیم، تصویری که از تضادهای درونی هیئت حاکمه بدست میآوریم، تصویری است بس وحشتناک. تقریبا تمامی اجزای این نظام، از درشت و ریز، از رهبری تا زیر مجموعه، در حال جنگ و جدال بر سر ثروت و قدرت ویا قدرت و ثروت هستند. و بسیاری از آنها از ترس فروریزی حکومت در تلاشند تا هرچه سریعتر از گرده مردم زحمتکش ما چیزی بیرون کشند و بخارج منتقل کنند و تا زمان بسر نیامده، عاقبتی برای خود بیندوزند.  بدینسان، چنانچه محل و محملی برای ثروت اندوزی بیابی، میتوانی برای جاه طلبی های سیاسی خویش راه بازکنی، و چنانچه پیش از آن جاه طلبی کوچک یا بزرگ خویش را فرونشانده باشی و در ارکان سیاسی جایی برای خود دست و پا کرده باشی اکنون میتوانی بهره ببری و محلهایی برای ثروت اندوزی خود دست و پا کنی. از اقتصاد به قدرت و یا از قدرت به اقتصاد این است  معنای واقعی تمامی تلاش های باندهای و زیر باندهای هیئت حاکمه که خصلت عمیقا بورکرات - کمپرادوری آنها را باز نمایی میکند.
جدالهای اخلاقی و فرهنگی برای طرد نظرات مخالف
برای راه باز کردن برای چنین حرکات اقتصادی- سیاسی ای، اسلام ظاهرا دین و مذهبی  است که باندازه کفایت و گاه بیرون از حد کفایت، محملهای ایدئولوژیک - فرهنگی، و حقوقی - اخلاقی فراهم میکند. هر فقیه و هر آیت اله و حجه الاسلامی و هر آخوند و روحانی و طلبه ای برای اینکه دیگری را نامطلوب و مضر و مخالف خدا و پیغمبر خدا و نامطلوب و مضر به حال دین نشان دهد، به اندازه کافی آیه و حدیث از پیغمبر و امامان شیعه و انصار آنها دارد. این است که هر کس کمابیش از پس دیگری بر میآید و ملوک الطوایفی دوران فئودالی خود را در شکل ملوک الطوائفی ایدئولوژیک و تفاسیر مجزا، خود بسنده  و مخالف نشان میدهد.
جمع کردن این مجموعه متضاد که هر کس هر گوشه آن سازی مینوازد و بر آمد گوش خراش آهنگ آن ، و تبدیل آن به کلی یکدست که با رهبری واحد، آهنگ موزونی از آن بیرون کشیده شود، کار هر کسی نیست و باندهای حاکم خامنه ای  که بیش از بقیه مقرهای اصلی قدرت بویژه بخش های اطلاعاتی - امنیتی ، انتظامی و نظامی(سپاه و ارتش) را در اختیار دارند، کمتر از هر نیرویی توانسته اند که آنچه میخواهند بر فضای مملکت حاکم کنند.
«وحدت کلمه» یا «تضاد کلمه»؟
«وحدت کلمه ای» که خمینی میخواست بر هیئت حاکمه و علی الظاهر بر کل مردم ایران حاکم گرداند، نه تنها پیش از مرگ وی ممکن و شدنی نگردید و او خود شاهد و همچنین مسبب تضاد ها و گسیختگی های فراوان در هیئت حاکمه، جامعه و «امت اسلامی» گردید بلکه عملا به «تضاد کلمه» پس از او در میان شاگردان و یاران وفادار او و باصطلاح  تمسخر آمیزی که در زمان خود وی  وبویژه پس از دوم خرداد رایج شد«ذوب شدگان در ولایت» گردید. تضادهایی که به آنتاگونیسم تمام عیار تکامل یافت و کار به کشت و کشتارها، اعدام ها، شکنجه ها، محاکمات، شوهای مضحک اعتراف گیری و نمایش آنها در تلویزیون دولتی و بیرون کردن  بسیاری از آنها از مملکت انجامید.      
آخرین باری که  دارودسته خامنه ای  با هاری هر چه تمامتر به جان مردم ایران افتادند، انتخابات سال هشتاد و هشت بود. خامنه ای ( و نیز رهبران نیروهای سپاه و انتظامی وفادار به او)  در پی «وحدت کلمه» و یکدست کردن حاکمیت در آن انتخابات مجعول، بر باند نو کیسه هایی همچون احمدی نژاد که خود از دل همین جریان در آمده بود و نقش مهمی در بسیاری از جنایتهای رژیم در داخل و خارج داشت، صحه گذاشته و او را با تقلب به قدرت نشاند.  وی نظرات  احمدی نژاد را به خود«نزدیکتر» از نظرات رفسنجانی یعنی یار غار خود دانست و از او بطور همه جانبه حمایت کرد. اما احمدی نژاد که بلاهایی را که بر سر باندهای دیگر آمده بود، به چشم خود دیده بود و در واقع خود نیز یکی از مجریان این اوضاع بود، از همان آغاز باتفاق جمعی از نزدیکان خود( از جمله شاخص ترین آنها در این اواخر مرتضوی جنایتکار)(7) که نمیخواستد پس از مدتی بی بهره از قدرت شوند و«نقش مهره ای که باید فدا شود» را بازی کنند، به جمع کردن اسناد و مدارک بر علیه مرکز اصلی توطئه ها و دسیسه چینی ها یعنی دفتر بیت رهبری و سران قدرت در مجلس و شورای عالی قضایی پرداختند. و زمانی که موقع حذف اینان بوسیله رقیبان رسید شروع کردند به داستان «افشاگری» از حزب الهی های دیگر، که در جمهوری اسلامی اکنون عمری همپایه خود این حکومت دارد.
به این ترتیب، سخت است  و تا حدود زیادی ناممکن که بتوان گفت خامنه ای و ولیعهدش جناب مجتبی میتوانند به مدد مزورانی همچون برادران لاریجانی، یزدی،  جنتی و... جانیانی همچون حجازی، نورمحمدی، فلاحیان، محسنی اژه ای ، نقدی، احمدی مقدم و سران سپاه و ارتش بتوانند یکدستی مورد نیاز خود را در هیئت حاکمه ایجاد کنند.  جاه طلبی و قدرت طلبی سیاسی، طماع بودن در ثروت اندوزی، توطئه و دسیسه چینی، باند بازی و حلقه درست کردن، جنایت و حذف خصائلی است که تقریبا با بیشتر کسانی که سری در این هیئت حاکمه دارند، دمخور است. سرکوب این خصائل در این گروه ها همچنان که سی سال اخیر (و البته کل تاریخ مذهب شیعه در کشور ما) نشان داده امری ناممکن است. دیر نیست که از میان این مریدان دسته های دیگری برخیزند و برای ولی فقیه و مجتبی خان «شاخ» شوند.

هرمز دامان
اردیبهشت 92

یادداشتها

پیوست
بخش هایی از مقاله طبقه کارگر و جنبش دموکراتیک
« انتخاب خامنه ای به ولایت فقیه را باید بزرگترین اشتباه رفسنجانی دردوران زندگی سیاسیش دانست. رفسنجانی در حالیکه به توانایی های سیاسی و اجرایی خود بهای بسیار میداد به وجود چنین خصالی در خامنه ای بسیار کمتر از حد واقعی اش بها میداد.او گمان میکرد با دادن پست ولایت فقیه به خامنه ای هم او را راضی میکند و هم خود با در دست گرفتن پست اجرایی ریاست جمهوری، نقش اصلی را در دولت، و بند و بست با امپریالیستها بدست میگیرد. او تصور میکرد که به مرورزمان میتواند پست ولایت فقیه را به یک پست تقریبا تشریفاتی تبدیل کند و خودهمه کاره نظام شود. غافل از آنکه نه خامنه ای بیکار می نشست و نه کسانی که پیرامونش گرد آمدند و از رفسنجانی تواناتر هم در میانشان بود، اجازه میدادند که رفسنجانی پروژه خود را پیش برد. اینها همه تا قبل از دوم خرداد تقریبا روشن شده بود. همین ها موجب شد که رفسنجانی بخود آید، حزب کارگزاران سازندگی را درست کند و در پیش از دوم خرداد با سخنان مهم خود درجمهوری تاجیکستان در برحذر داشتن دست اندرکاران دولت از تقلب در انتخابات، نقش موثری در پیشگیری از تقلب درانتخابات دوم خرداد داشته باشد.»
«اغلب گفته میشود تضاد کنونی، تضاد مافیای اقتصادی با مافیای سیاسی است. این  چندان درست نیست. این تحلیل  در مورد کسانی که معروف به مافیای اقتصادی هستند کمتر درست درمیآید بویژه جریان رفسنجانی که در سیاست نیز حداقل تا پیش از حوادث ریاست جمهوری نفوذ داشتند. مثلا شخص رفسنجانی هم ریاست تشخیص مصلحت نظام را داشت و هم ریاست مجلس خبرگان. ضمن آنکه بخشی از اینان نیز در شورای تشخیص مصلحت و یا مجلس شورا و خبرگان حضور دارند. اکنون نیز گرچه نفوذ پیش از این را ندارند اما بطور صوری در موقعیت های خود بازمانده اند. اما  این تحلیل از آن هم بسیار کمتر در مورد جریانی که باصطلاح به مافیای سیاسی معروف است درست است. زیرا به این معنی است که مثلا مافیای سیاسی یعنی خامنه ای در اقتصاد نقش مافیایی ندارد و میخواهد اقتصاد را از چنگ رفسنجانی در آورد که درست نیست. جریان خامنه ای نه تنها مافیای سیاسی مسلط است بلکه مافیای اقتصادی مسلط نیز هست. مباحثی که اخیرا پیرامون تسلط سپاه بر رشته های کلان اقتصادی براه افتاده نشان از تسلط تقریبا بلامنازع این جریان بر شاخه های اقتصادی دارد. بنابراین بحث بر سر دو جریان است که در حالیکه هر دو در اقتصاد نقش مهمی دارند اما یکی از این دو یعنی رفسنجانی قدرت سیاسی لازم هم پایه نقش خود در اقتصاد را ندارد و روز بروز نیز قدرتش محدودتر شده و در حال بیرون انداخته شدن از قدرت است و دیگری این قدرت سیاسی را دارد و میخواهد آنرا تا سر حد نهایی آن یعنی حذف مخالفین عمده خود در عرصه سیاست و اقتصاد گسترش دهد و بدینسان مر کز ثقل اساسی قدرت گشته، یکه وتنها از طرف امپریالیستها به رسمیت شناخته شود.»
« بتازگی رفسنجانی به سازش با خامنه ای دست زده است. این سازش حل نهایی تمامی تضادهای میان جناح رفسنجانی و یا کارگزاران سازندگی با جریان خامنه ای نیست. سازش نهایی میان این دو بسیار مشکل است. زیرا جریان خامنه ای برای تثبیت حکومت خود و به رسمیت شناخته شدن از جانب امپریالیستها باید از یک سو به تصفیه درونی نهایی خود دست زند و یک قدرت واحد، متمرکز و یکدست  پدیدآورد و از سوی دیگر مردم را به تمکین از خود وادارد و استبداد را بی کم و کاست در تمام کشور حاکم کند. بدون این دو شرط جلب حمایت مداوم و دراز مدت امپریالیستها بسیار مشکل است. در کشورهای تحت سلطه ای که حکومت استبدادی دارند عموما وجود شخصیت هایی با قدرت های نزدیک به هم نمیتواند تحمل شود و اغلب تنها یک شخصیت  که از بقیه فاصله زیاد داشته باشد میتواند نقش حکومت گراصلی را داشته باشد. یک رفسنجانی در کنار خامنه ای یک علم است در کنار شاه. بنابراین تا جایی که تضاد میان این دو جریان مطرح است یا خامنه ای باید رفسنجانی را حذف یا کوچک و خانه نشین کند و یا  رفسنجانی خامنه ای را !»
تمامی قطعات بالا از مقاله طبقه کارگر و جنبش دموکراتیک، بخش دوم و سوم است.

 

 

مینوی اصلی

خانه | شعلۀ جاوید | گزیده ها | تازه ها | برنامۀ حزب | هواداران | جا ا | کتابخانه| پیوندها | تماس با ما | Englishجمعی از مائوئیستهای ایران